بررسی کارکرد متناقض نما در شعر مشفق کاشانی و محمود درویش

صورت و صورتگري، عرصة اصلي آفرينش‌گري هنري و لذات ادبي است. از گذشته تا امروز همواره رابطه‌ای مفهومی میان شعر فارسی و عربی وجود داشته است. مشفق کاشانی و محمود درویش از شاعران معاصر هستند که به کارکردهای زبان؛ از جمله متناقض­نما اهمیتی ویژه داده‌اند. هدف آن‌ها از آفرینش تصاویر متناقض، تأکید بر اهمیت محتوای تصاویر خلق شده است. با توجه به ذهن خلاق این شاعران بزرگ، یکی از اهداف اصلی ایجاد این نوع از تصویر، اهمیت دادن به بافت معنایی و محتوایی شعر است. اين پژوهش، با استفاده از روش توصيفي ـ تحليلي و بر اساس مكتب آمريكايي ادبيات تطبيقي، در نظر دارد به بررسي و تحليل برخي انديشه‌هاي مشترك دو شاعر از طریق متناقض‌نماها بپردازد، آنگاه با آوردن شواهد شعري، نزديكي اين انديشه‌ها را به طور عيني به نمايش بگذارد. از رهاورد پژوهش حاضر می‌توان به این مهم دست یافت که متناقض‌نمايي يكي از ويژگي‌هاي سبكي اشعار این دو شاعر است. ساختمان متناقض‌نمایی در شعر این دو شاعر، به دو صورت است: الف: پارادوكس‌هایی‌ كه‌ دو پایۀ تضاد در آن‌ها به ‌روشنی ‌آشكار است. ب‌: پارادوكس‌هایی ‌كه ‌در آن‌ها به‌ جای‌ یكی ‌از پایه‌های ‌تضاد، از متعلقات ‌آن ‌آمده ‌است‌.