Czy znajomość biologii molekularnej raka nerki ma już dla onkologa znaczenie praktyczne? Poszukiwanie czynników predykcyjnych dla nowych leków

Przez wiele lat raka nerki uznawano za nowotwor niewra?liwy na chemioterapie, a jedyn± form± leczenia systemowego o niewielkiej skuteczno¶ci pozostawa³a immunoterapia z zastosowaniem interferonu alfa lub interleukiny 2. Postepy osi±gniete w poznawaniu biologii molekularnej raka nerki i okre¶lenie roli utraty czynno¶ci genu VHL w kancerogenezie i progresji nowotworu da³y podstawe do zastosowania u chorych z rozsiewem choroby terapii z u?yciem bewacyzumabu, inhibitorow wielokinazowych lub inhibitorow kinazy mTOR. Terapia sunitynibem w porownaniu z interferonem wyd³u?a czas prze?ycia chorych z grupy korzystnego lub po¶redniego ryzyka, a temsyrolimus ma podobny wp³yw na rokowanie u chorych z grupy niekorzystnego ryzyka. Jednak?e jak dotychczas nie znaleziono ?adnych molekularnych czynnikow predykcyjnych dla nowych lekow. Okaza³o sie, ?e szczegolnie ste?enie naczyniowo-¶rodb³onkowego czynnika wzrostu (VEGF) w surowicy nie ma warto¶ci w przewidywaniu odpowiedzi na leczenie bewacyzumabem lub inhibitorami wielokinazowymi. Poniewa? jedynie cze¶ae chorych odnosi rzeczywist± korzy¶ae z zastosowania terapii ukierunkowanej molekularnie, w procesie doboru chorych do leczenia nowymi lekami praktykuj±cy onkolog musi uwzgledniae wszystkie dostepne czynniki kliniczne, takie jak: stan sprawno¶ci ogolnej, typ histologiczny nowotworu, kategoria ryzyka wed³ug Motzera, wiek, wykonanie nefrektomii, miejsce wystepowania przerzutow oraz wspo³istniej±ce schorzenia.