حاشیه نشینی و تاثیر آن برامنیت اجتماعی و روانی در کلانشهر کرج (مورد مطالعاتی خط حصار)

امروزه حاشیه‌نشینی معضلی است خودساخته که انسان با بی‌برنامگی، بی‌عدالتی و عدم توجه به کرامت انسانی آن را ایجاد کرده است. نیاز به امنیت، و داشتن مسکن و یا سرپناهی مناسب، ازجمله حقوق شهروندان، اعم از اجتماعی و فردی از اساسی‌ترین نیازهای انسانی بوده؛ به‌گونه‌ای که اندیشمندان این حوزه؛ وجود آن را بر اجتماع مقدم دانسته‌اند. در این میان حاشیه‌نشینی در ایران بعد از اصلاحات ارضی (که ناشی از ترس آمریکا از وقوع انقلاب‌های دهقانی بود) مطرح شد و با برنامه‌ریزی‌های مبتنی بر الگوی سرمایه‌داری حاصل از ذهن برنامه‌ریزان غرب‌گرا، که توجه به عدالت اجتماعی را ناقض آرمان‌های توسعه می‌دانستند، شدت یافت و الآن به بحرانی جهت ایجاد مشکل در شهرها مبدل شده؛ بحرانی که ریشه بخش عمده مخاطرات اخلاقی و اجتماعی شهرهاست. حاشیه‌نشینی در اصل همزاد شهرهای امروزی است و از ویژگی‌های جداناپذیر رشد شهر است. درآمد اقتصادی بیشتر حاشیه‌نشینان خط 4 حصارکاذب یا از طریق تکدی‌گری، دست‌فروشی، میل به خلاف قانون و غیره راهی است که برای گذران زندگی به آن متوسل می‌شوند و به همین دلیل، آسیب‌های اجتماعی در این مناطق رو به افزایش است و از تهدیدات ضد سلامت شهری محسوب می‌شود و با خود، پیامدهای منفی و مخربی را برای سلامت شهر به همراه دارد. در این مقاله که با روش کتابخانه‌ای، اسنادی، میدانی و نقطه‌نظرات کارشناسان امنیتی انجام شده است، نهایتا این‌که راهبردهای لازم برای مبارزه و برخورد با بی‌نظمی و ناامنی ناشی از حاشیه‌نشینی و به‌ویژه مقابله با خریدوفروش مواد مخدر، نزاع‌های دسته‌جمعی و سرقت و... وظایف دستگاه‌ها و نهادهای دولتی در منطقه حصار می‌باشد، پدیده‌ای که اگر هرکدام از نهادهای حاکمیتی و برنامه‌ریز، بخشی از بار ایجاد آن را به دوش بکشند ودر عمل، هرکدام دیگری را در ایجاد آن مقصر ندانند می‌توان تا حدودی آرامش و امنیت را برای ساکنین فراهم نمود و در پایان سعی در تحلیل و بررسی علل و ارائه راهکارهای مناسب با نگرشی مبتنی بر امنیت اجتماعی و روانی شده است.