IMF İstikrar Politikaları ve Stand-By Anlaşmalarını Gerekli Kılan Nedenler Açısından Türkiye IMF İlişkileri

Kuresellesme sureci ile birlikte gelismis ulkeler gelismekte olan ulkeler uzerindeki baskilarini artirarak ilgili ulkelerin ekonomik ve sosyal politikalarina dogrudan yon verebilme imkanina sahip olmuslardir. Genel cercevesi genellikle gelismis ulkeler tarafindan belirlenen soz konusu politikalarin uygulanmasinda bir takim kuresel kuruluslar etkili olmaktadir. Kapsami ve etkileri  bakimindan belki de soz konusu kuruluslardan en onemlisi iktisadi ve mali bir form ve icerikle sekillenen IMF’dir.  Ozellikle gelismekte olan ulkelerin ekonomi politikalarinin guven sorunu yasamasi, makro ekonomik gostergelerdeki bozulmalar, yapisal sorunlarin derinlesmesi ve tum bu sorunlarin borclari ve dis dengeyi surdurulemez hale getirmesi soz konusu ulkeler icin IMF ile bir isbirligini kacinilmaz hale getirmektedir. IMF ise ilgili ulkelere ekonomik istikrarsizliklarin giderilmesinde yardim ve desteklerde bulunurken bazi kriterlerin yerine getirilmesini sart kosmaktadir. Bu sartlar ise Stand-by anlasmalari cercevesinde yapilmaktadir. Turkiye’nin 1961 yilinda ilk Stand-by anlasmasi ile baslayan IMF iliskileri 2005 yilinda son Stand-by anlasmasi ve 2015 yilinda borclarin bitirilmesi ile sona ermistir.