Geç Orta Çağ’da Fransisken ve Dominiken Mimarisi

Dilenci tarikatlar, Gec Orta Cag Italya ve Fransa’sinda ticaret ve kentlerin canlanmasi, manastir cemaatlerinde reform ve kutsallik anlayisinin degismesi sonucu ortaya cikti. Bu calismanin amaci Fransisken ve Dominikenler’in ozgun mimari anlayislarini ve bunun Italyan komunleri ile Gotik mimari uzerindeki etkilerini incelemektir. Dilenci tarikatlar, Sistersiyan yonetmeligi ile Sistersiyan mimarisini benimsediler. Ust ortusu ahsap kirisli nef sistemini capraz tonozlu, duz biten koro yeri ile ana altarin yaninda sapellerle tamamladilar. 13. yuzyilin sonundan itibaren diger kiliseler de bu yapi tipini benimseyince dilenci tarikatlar Gotik mimarinin Bati’da homojen bir gorunum sunmasini sagladi. Italya’daki tuccar ve bankerler mezar sapellerinin hamiligini ustlendiklerinde komunun katedraline rakip kult mekanlar olustu. Cemaat rahipleri tepki olarak kendi kiliselerinde de uygun gomu alanlari yarattilar. Anitsal dilenci kiliseleri, icinde bulunduklari kentsel mekani da donusturdu. Biraderler kiliselerin cevresindeki arazileri cesitli ihtiyaclarini gidermek icin satin aldilar. Bu kiliselere acilan sokaklar genisletilip meydanlar insa edildi. Fransisken ve Dominiken vaizler buralara kursuler koyup vaaz vererek geleneksel Hristiyan rituel mekanlarini degistirdiler.