تطبیق اندیشه تقریب از منظر امام خمینی(ره) و آیت الله بروجردی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اندیشه «تقریب» در دیدگاه­های امام خمینی(ره) و آیت­الله بروجردی است. با توجه به این که یکی از مقاصد مهم شریعت­های آسمانی و فرامین عقلی، مسأله‏ وحدت و اتحاد است و این مقصد ضرورتی‏ عقلی و شرعی و از عوامل حفظ بقای اجتماع انسانی می‏باشد و از طرفی، تفرقه که امروزه به یکی از تاکتیک­های سیاسی قدرت­های بزرگ در کشورهای اسلامی تبدیل گردیده، باعث شده است تا وحدت و اتحاد سیاسی مسلمانان یکی از دغدغه‏های مصلحان بزرگ تاریخ باشد، پژوهش حاضر به بررسی این سؤالات می­پردازد که امام خمینی(ره) و آیت­الله بروجردی (از جمله احیاکنندگان اندیشه تقریب) چگونه تقریب بین مذاهب را ارزیابی می­کردند؟ اتحاد سیاسی مسلمانان از نظر آنان چگونه محقق می‏شود؟ آیا وحدت، رویکردی تاکتیکی است و یا استراتژیکی؟ آثار و نتایج و پیامدهای اتحاد سیاسی جهان اسلام چیست؟  و راه‏های تقویت وحدت کدامند؟ با توجه به هدف و پرسش­های فوق، این پژوهش با استفاده از روش تحقیق اسنادی و با استناد به تمام آثار به­جا مانده از اندیشمندان فوق به بررسی موضوع پرداخته است. نتایج بررسی نشان می­دهد که امام خمینی و آیت­الله بروجردی طرح راهبردی تحقق وحدت و تقریب را در قالب یک نظریه­ی سیاسی و تلقی وحدت به عنوان امری راهبردی و استراتژیک می­نگریستند و در تلاش بودند که طی یک فرایندی، در چند مرحله شامل ایجاد بستر و شرایط مناسب برای تحقق وحدت، فعال شدن نخبگان سیاسی و مذهبی به عنوان مجریان وحدت، به کارگیری ابزارهای لازم را برای حرکت در مسیر اتحاد سیاسی مسلمانان اعمال نمایند.