بررسی شیوههای اطناب و بسط کلام در شعر فریدون مشیری

با وجود اینکه شعر نو مدعی است از بسیاری از قید و بندهایی که شعر کلاسیک را به درازا می­کشاند خود را رها ساخته است، اما هنوز نتوانسته است خود را از بسط کلام بی­نیاز بداند. خصوصیت تصویرگرایی شعر معاصر همراه با توصیف­های دلپذیر، تکرارها، آوردن مترادف­های ادبی، تفسیر و تبیین کلام، آوردن جملات معترضه و... به ناگزیر شعر معاصر را به بسط کلام وا داشته است. در این مقاله نویسنده کوشیده است به شیوه­ توصیفی ـ تحلیلی به موارد بسط کلام از دیدگاه علم معانی به شعر فریدون مشیری یکی از شاعران معاصر بپردازد و موارد ایجاد‏کننده­ اطناب را در شعر او مورد بحث و بررسی قرار دهد. نتایج نشان می­دهد: بزرگترین دستاویز مشیری برای ایجاد هم‏حسی در مخاطب گرایش به توصیف است که این مورد بیش از دیگر موارد باعث اطناب در شعر او شده است. از دیگر دلایل طولانی شدن کلام مشیری تکرار واژه­ها و جملات در میان اشعار است که این ویژگی نیز به طرز چشم­گیری سخن او را به درازا کشانده است. رد پای دیگر موارد اطناب کلام نیز در شعر او به وضوح قابل پیگیری است.