Porównanie metod echokardiografii kontrastowej oraz doplera tkankowego w ocenie reperfuzji mięśnia sercowego u pacjentów z ostrym zawałem serca

Wstep: Przewidywania dotyczące powrotu do normy funkcji mieśnia sercowego po ostrym zawale serca powinny sie opierac nie tylko na stopniu uzyskanej drozności tetnicy odpowiedzialnej za zawal (IRA), ale takze na ocenie jakości mikrokrązenia w strefie segmentow objetych ryzykiem niedokrwienia. Metodą, ktora ma ugruntowaną wartośc w zakresie rokowania i przewidywania procesow remodelingu komor, jest tak zwana skala MBG. Jednak inwazyjny charakter tej techniki zacheca do poszukiwania innych metod mogących ocenic powrot czynności mieśnia sercowego po zabiegu skutecznej reperfuzji. Echokardiografia jest techniką obrazową pozwalającą na potencjalnie nieinwazyjne określenie perfuzji mieśnia sercowego oraz ilościową ocene utraty funkcji skurczowej serca. Celem niniejszej pracy bylo porownanie wartości obrazowania mieśnia sercowego za pomocą echokardiografii kontrastowej (MCE), metody MBG oraz echokardiograficznego doplera tkankowego (TDI) w zakresie oceny mikrokrązenia u pacjentow po pierwszym w zyciu ostrym zawale przedniej ściany serca. Metody: Grupa badawcza skladala sie z 39 pacjentow (15 kobiet i 24 mezczyzn, średni wiek 58,8 ± 12,2 roku) z pierwszym w zyciu ostrym zawalem przedniej ściany serca przyjetych do szpitala w ciągu 6 godzin od początku bolu. Wszystkich chorych poddano angioplastyce wiencowej w zakresie galezi przedniej zstepującej lewej tetnicy wiencowej (LAD). Oceny mikrokrązenia za pomocą skali MBG dokonywano bezpośrednio po zabiegu angioplastyki wiencowej, natomiast oceny przy zastosowaniu metod MCE (kontrast SonoView) oraz TDI - 4 dni poźniej. Wyniki: Żaden z ilościowych parametrow metody MCE nie wykazal istotnej korelacji z parametrami perfuzji uwidocznionej w skali MBG. W odniesieniu do segmentow mieśnia sercowego dotknietych zawalem stwierdzono istotną ujemną korelacje wartości skali MBG z maksymalnym skurczowym odksztalceniem miokardium (e) (R = –0,51; p = 0,003) oraz ze skroceniem poskurczowym (R = –0,49; p = 0,007), przy czym zalezności takich nie stwierdzono w obrebie segmentow nieobjetych niedokrwieniem. Wnioski: Zastosowanie metod echokardiografii kontrastowej w ocenie perfuzji mieśnia sercowego w przebiegu zawalu serca ma ograniczone zastosowanie, na co wskazuje slaba korelacja parametrow MCE z oceną metodą MBG. Stwierdzenie upośledzenia regionalnej funkcji kurczliwej mieśnia sercowego za pomocą TDI lepiej odzwierciedla zaburzenia perfuzji serca niz stosowane metody echokardiografii kontrastowej.