Wskaźniki translokacji bakterii w cukrzycy typu 2 oraz ich związek z kontrolą glikemii i cukrzycową chorobą nerek w populacji egipskiej

Wstep. W ostatnich latach podkreśla sie udzial translokacji bakterii w patogenezie cukrzycy typu 2 (T2DM). Niniejsze badanie przeprowadzono w celu oceny potencjalnego wplywu stezenia bialka wiązącego lipopolisacharydy (LBP) i translokacji DNA na kontrole glikemii i progresje cukrzycowej choroby nerek u chorych na T2DM. Metody. Do przekrojowego badania obserwacyjnego wlączono 30 chorych na T2DM oraz 30 osob tworzących grupe kontrolną. Stezenia LBP w osoczu mierzono za pomocą metody immunoenzymatycznej. Do oceny translokacji DNA stosowano reakcje lancuchową polimerazy ukierunkowaną na gen 16S rRNA. Wyniki. Stezenia LBP w osoczu byly istotnie wyzsze u chorych na T2DM niz u osob z grupy kontrolnej (p = 0,02). Stwierdzono istotne dodatnie korelacje miedzy stezeniem LBP a glikemią na czczo, odsetkiem hemoglobiny glikowanej, stezeniem bialka C-reaktywnego (CRP), wspolczynnikiem albumina/kreatynina oraz ujemną korelacje ze wskaźnikiem filtracji klebuszkowej. Na podstawie analizy krzywej ROC stezenia LBP wykazano, ze parameter ten jest uzytecznym czynnikiem predykcyjnym zarowno kontroli glikemii, jak i cukrzycowej choroby nerek u chorych na T2DM, a punkt odciecia wynosi 15,17 μg/ml. Bakteryjne 16S rRNA wykryto w prawie wszystkich probkach krwi chorych na T2DM (28/30) i w mniej wiecej polowie probek osob z grupy kontrolnej (16/30) (p < 0,001). Wnioski. Produkty translokacji mogą indukowac rozwoj powiklan związanych z cukrzycą. Przyszle badania dotyczące protokolow interwencyjnych powinny byc ukierunkowane na te produkty i poszukiwanie mozliwości odwrocenia efektow ich oddzialywania.