مروری بر کاربردهای نانومواد پلیمری در حفاظت آثار تاریخی

آثار تاریخی با توجه به قدمت آن‌ها در معرض انواع تخریب‌ها قرار دارند. از جمله این تخریب‌ها می‌توان به تخریب توسط انسان‌ها (واندالیسم) تا تخریب آثار یا مرمت‌های انجام شده روی آن‌ها به‌وسیله عوامل محیطی مانند رطوبت و نور اشاره کرد. نانو‌فناوری روش‌ها و راه‌های ابداعی جدیدی را برای حفظ آثار تاریخی فراهم کرده است. یکی از این روش‌ها شامل تهیه نانومواد با ابعاد ریزتر، کارآمدتر و پوشش‌دهی آن‌ها با فرایندهای مختلف از جمله سل ‌ـ‌ ژل است. در این مقاله، انواع پوشش‌های پلیمری متداول در حفاظت آثار تاریخی ارائه شده است. در این باره، ابتدا به انواع ارزیابی‌هایی پرداخته شده که باید برای اقدام‌های حفاظتی انجام شوند. سپس، به نقش مهم ارگانوسیلیکون‌ها در تهیه نانوذرات سیلیکا و اثر آن‌ها بر خواص پوشش اشاره شده است. دسته مهم دیگر از پلیمرهایی که در تهیه پوشش‌های پلیمری محافظ آثار تاریخی کاربرد دارند، پلیمرهای آکریلی هستند. با توجه به اهمیت روزافزون و جدید هیبریدهای آلی-معدنی در تهیه پوشش‌های نانوکامپوزیتی این دسته به‌طور مجزا بررسی شده است. این ترکیبات روی زمینه‌های مختلف پوشش داده می‌شوند تا خواص متنوعی مانند آب‌گریزی و نوشتارناپذیری را در پوشش‌ها ایجاد کنند. در این مقاله، افزون بر کاربرد نانومواد در تهیه پوشش‌های متداول پلیمری برای کاربرد در حوزه حفاظت و مرمت، به سایر کاربردهای نانوفناوری در تهیه نانومواد برای استحکام‌بخشی نقاشی دیواری، پاک‌سازی پلیمرهای فرسوده از روی آثار تاریخی و استحکام‌بخشی آثار سلولوزی در برابر قارچ نیز اشاره شده است.