Problemy pielęgnacyjne u chorych z powikłaniami cukrzycy kwalifikowanymi do alloprzeszczepienia wysp trzustkowych

W Polsce zyje okolo 2,5 miliona chorych na cukrzyce. Wyizolowanie insuliny w 1921 roku umozliwilo wydluzenie zycia chorym na cukrzyce, nie uchronilo jednak przed rozwojem wtornych powiklan cukrzycy, takich jak nefropatia, retinopatia, mikro- i makroangiopatia. Przelomem w leczeniu samej cukrzycy i leczeniu jej powiklan stalo sie przeszczepienie trzustki. Alternatywą dla chorych, ktorzy przewaznie z powodu zbyt nasilonych powiklan kardiologicznych nie mogą byc poddani temu zabiegowi, jest przeszczepienie wysp trzustkowych. Celem pracy jest przedstawienie problemow zdrowotnych chorych z powiklaniami cukrzycy, kwalifikowanych do alloprzeszczepienia wysp trzustkowych. Allotransplantacja izolowanych wysp trzustki jest wskazana w cukrzycy typu 1. Minimalny czas trwania cukrzycy u chorych, ktorzy mogą zostac rozpatrywani jako potencjalni beneficjenci tego typu leczenia, wynosi 5 lat. Chorymi kwalifikowanymi do alloprzeszczepienia wysp trzustkowych mogą zostac pacjenci ze stezeniem peptydu C ponizej 0,05 ng/ml na czczo. Jako biorcow rozpatruje sie trzy grupy chorych — chorzy z chwiejną cukrzycą bez nefropatii cukrzycowej (grupa 1), chorzy z nefropatią cukrzycową (grupa 2), chorzy z nefropatią cukrzycową po przeszczepieniu nerki (grupa 3). W grupie pierwszej dominują problemy związane z wystepującymi epizodami hipoglikemicznymi, w grupie drugiej są one związane z rozwijającą sie niewydolnością nerek, w grupie trzeciej charakterystyczne są problemy związane ze stosowaną immunosupresją po przeszczepieniu nerki. Pacjenci z wieloletnią cukrzycą i rozwijającymi sie powiklaniami, ktorzy są poddawani procesowi kwalifikacji do alloprzeszczepienia wysp trzustkowych, są chorymi wymagającymi wyjątkowej uwagi pielegniarskiej ze wzgledu na szeroką game problemow zdrowotnych.