تعيين فراوانی کچلی پا در شناگران استخرهای غرب تهران در سال 1386

زمينه و هدف: کچلی پا يکی از شايع‌ترين عفونت‌های قارچی در انسان می‌باشد. از آنجايی که احتمالا شرايط مرطوب باعث افزايش رشد قارچ می‌شود، نقش استخرهای شنا در ايجاد عفونت‌های درماتوفيتی پا بخوبی شناخته شده است. از آنجايی که استخرهای شنا از مهم‌ترين مکان‌ها برای شعله‌ور شدن علائم بالينی در موارد بدون علامت و نيز انتشار عفونت می‌باشند وباتوجه به اينکه درمان کچلی پا مستلزم صرف زمان و هزينه قابل توجهی است، بهتر است که در پيشگيری از بروز آن تلاش شود. اين مطالعه با هدف تعيين فراوانی کچلی پا در شناگران استخرهای غرب تهران انجام شد وضمنا با شناسايی افراد مبتلا و معرفی آن‌ها به مراکز درمانی، در جهت پيشگيری از بيماری نيز قدمی برداشته شد. روش بررسی: در اين مطالعه مقطعی که از تير تا آذر ماه سال 1386 انجام شد، با مراجعه به 10 استخر که به شکل تصادفی از استخرهای غرب شهر تهران انتخاب شده بودند، پا و شکاف بين انگشتان هر دو پای 2500 شناگر ثابت اين استخرها (شناگرانی که حداقل يک بار در هفته از اين استخرها استفاده می‌کردند)، توسط متخصص پوست معاينه و از ضايعات مشکوک به کچلی پا نمونه گرفته شد و جهت تهيه اسمير مستقيم و کشت به آزمايشگاه قارچ‌شناسی ارسال شد. يافته‌ها: از 2500 شناگر معاينه شده (1850 نفر مرد و 650 نفر زن)، با محدوده سنی 70–5 سال، 16 نفر (64/0%) شامل 12 مورد شناگر مرد (65/0%) و 4 مورد شناگر زن (62/0%)، کشت مثبت برای درماتوفيت داشتند. شايع‌ترين محدوده سنی ابتلا، 55–46 سال بود. شايع‌ترين درماتوفيت‌های مسؤول، اپيدرموفيتون فلوکوزرم 8 مورد (50%)، تريکوفيتون منتاگروفيت (نوع بين انگشتی) 4 مورد (25%) و تريکوفيتون روبروم 4 مورد (25%) بودند. ساير ارگانيسم‌هايی که از ضايعات مشکوک نمونه‌برداری شده، در محيط کشت رشد کردند شامل کانديدا، کورينه باکتريوم می‌نی تيسيموم، آسپرژيلوس نيجر، باکتری و ساپروفيت بودند.