Padaczka u osób starszych

Czestośc wystepowania napadow padaczkowych wzrasta z wiekiem. Wyniki badan epidemiologicznych wskazują, ze wspolczynniki zapadalności na padaczke są wyzsze wśrod osob powyzej 65. roku zycia w porownaniu z pierwszymi 10 latami zycia. Rozpowszechnienie padaczki u osob starszych moze byc jeszcze wieksze niz wynika to z oficjalnych statystyk, poniewaz — jak wskazują obserwacje kliniczne — czestośc napadow, zwlaszcza cześciowych zlozonych, jest prawdopodobnie zanizana ze wzgledu na niewlaściwą interpretacje objawow. Te obserwacje mają istotne znaczenie kliniczne, poniewaz napady cześciowe zlozone są najczestszym typem napadow u osob starszych. Ogolem u 48–52% osob powyzej 60. roku zycia wystepują napady cześciowe zlozone, u 13–19% — cześciowe proste, 17–20% — napady uogolnione, a u 6–10% — nieokreślone. Najczestszą przyczyną padaczki u osob powyzej 60. roku zycia jest naczyniopochodne uszkodzenie mozgu (33–42%). Kolejnymi pod wzgledem czestości przyczynami są choroby zwyrodnieniowe mozgu (10–17%), guzy mozgu (10–15%) oraz urazy glowy (5%). U osob starszych cześciej niz w innych grupach wiekowych wystepują napady spowodowane glownie zaburzeniami metabolicznymi i toksycznymi. Klinicznie padaczka wieku starszego rozni sie istotnie od padaczki u osob mlodszych. U osob starszych czestośc napadow jest stosunkowo mala, stany ponapadowe trwają dlugo, odpowiedź na leczenie przeciwpadaczkowe jest dobra, lecz tolerancja lekow — raczej slaba, dlatego zwiekszanie dawki leku powinno nastepowac bardzo powoli. Wymagane dawki lekow czesto mogą byc na dolnych granicach przedzialu terapeutycznego. Polski Przegląd Neurologiczny 2010; 6 (4): 190–195