تحلیل میزان پایبندی به اخلاق سبز در خانوارهای روستایی (مطالعه موردی: شهرستان خواف)

از حدود نیمه قرن بیستم و با بروز بحران­های متعدد زیست­محیطی، جستجوی ریشه­های عمیق­تر بحران­ها مورد توجه قرار گرفت. از آنجا که ایجاد بحران حاصل تغییر رفتار انسان بود، قواعد و قوانینی برای محدودکردن نحوه برخورد انسان با طبیعت تحت­عنوان «اخلاق سبز» اهمیت یافت. پژوهش حاضر درصدد تحلیل میزان سبز بودن اخلاق روستائیان در نواحی خشک مناطق مرزی شرق کشور می­باشد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و گردآوری اطلاعات به شیوه اسنادی و میدانی با استفاده از ابزار پرسشنامه بوده است. جامعه آماری، روستاهای بالای 20 خانوار شهرستان خواف و حجم نمونه 235 خانوار در 16 روستای نمونه تحقیق می­باشد. در این مطالعه، سازه «اخلاق سبز» به تفکیک سه بعد خدامحوری با 19 شاخص، انسان­محوری با 7 شاخص و زیست­بوم­محوری با 12 شاخص در طیف لیکرت کمی گردید. نتایج نشان داد که با توجه به نقش پررنگ مذهب در منطقه، بعد خدامحوری با میانگین 07/4 بالاترین و بعد انسان­محوری با 24/3 پائین­ترین میانگین را به خود اختصاص داده است. در مجموع، پایبندی خانوارهای روستایی به اخلاق سبز با میانگین 68/3 به طور معنی­داری بالاتر از متوسط ارزیابی شده است. از آنجا که ماهیت مشکلات زیست­محیطی هنجاری­اند، نباید از نقش مذهب، خانواده و سیاست­های دولت در آموزش و ترویج اخلاق سبز غفلت نمود.