Zwapnienia pozaszkieletowe w przebiegu zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej u chorego leczonego metodą dializy otrzewnowej

Zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej są wynikiem cześciowej adaptacji ustroju do upośledzonej czynności wydalniczej nerek. Czestośc wystepowania i nasilenie sie omawianych zaburzen zwiekszają sie rownolegle ze stopniem zmniejszania sie filtracji klebuszkowej. Są one istotną przyczyną zwiekszonej zachorowalności i śmiertelności chorych na przewleklą niewydolnośc nerek. Hiperfosfatemia i podwyzszony iloczyn wapniowo-fosforanowy stanowią niezalezne czynniki ryzyka zgonu pacjentow dializowanych. Wykazano, ze śmiertelnośc u chorych na przewleklą niewydolnośc nerek powiklaną wtorną nadczynnością przytarczyc wzrasta wraz ze wzrostem stezenia parathormonu (iPTH, intact parathyroid hormone ). Nadczynnośc przytarczyc prowadzi do zwapnien pozaszkieletowych wystepujących u 75% leczonych metodą dializ. Zaburzenia mineralne obserwowane w przewleklej chorobie nerek manifestują sie tworzeniem zwapnien w tkankach miekkich i ścianie naczyniowej. Przyczyną ich powstawania w obrebie tkanek miekkich okolostawowych, w ścianach naczyn krwionośnych, w mieśniu i zastawkach serca, spojowkach galek ocznych jest podwyzszony iloczyn stezen w surowicy fosforu nieorganicznego i wapnia (powyzej 4,4 mmol 2 /l 2 ). Profilaktyka zaburzen gospodarki wapniowo-fosforanowej jest najskuteczniejszą metodą leczenia zaburzen mineralnych i kostnych u chorych na przewleklą chorobe nerek. Wydaje sie, ze jedynie zwiekszenie w najblizszej przyszlości środkow finansowych na rozpowszechnienie nowoczesnych lekow stosowanych w terapii zaburzen gospodarki wapniowo-fosforanowej i rozpowszechnienie wysokowydajnych technik dializacyjnych mogą wplynąc na poprawe parametrow gospodarki wapniowo-fosforanowej u chorych dializowanych.