بررسی اثرات سیاستهای حملونقلی در توسعه محلات پایدار (مطالعه موردی: محله چلهخانه، شهر رشت)

رشد روز افزون استفاده از خودروی شخصی موجب افزایش نگرانی­ها درباره ترافیک، آلودگی­های زیست­محیطی و سبب نادیده گرفتن محلات تاریخی در شهرها شده است. در حال حاضر به دلیل تسلط اتومبیل در شهر رشت، بسیاری از محلات واجد ارزش بخش مرکزی از دسترس عابران پیاده خارج شده و فقط به مکانی برای انجام فعالیت­های مانند پارک خودرو تبدیل شده­است. هدف پژوهش، بررسی تاثیر سیاست­های دفعی- جذبی ترافیکی در توسعه محلات پایدار است. در این پژوهش از ضرایب تعیین تعدیل یافته، رگرسیون و تحلیل ساختاری برای تحلیل مسیر دو سیاست جذبی توسعه حمل­ونقل عمومی و توسعه فضاهایی برای عابران پیاده و دو سیاست دفعی محدودیت تردد اتومبیل و محدودیت پارکینگ برای ارزیابی محله چله­خانه شهر رشت استفاده شده است. برای تعیین حجم­نمونه از فرمول کوکران استفاده شده است که 384 نفر محاسبه شد. پایایی پرسشنامه­ها توسط آلفای کرونباخ 834/0 به دست آمد. که با بررسی یافته­ها ضرایب رگرسیون در دو سیاست دفعی؛ محدودیت تردد اتومبیل و محدودیت پارکینگ به ترتیب در بعد کالبدی-زیست­محیطی رتبه نخست و بعد ارتباطی­ودسترسی رتبه چهارم را کسب کرده­اند. که بعد کالبدی-زیست­محیطی با ضریب بتای 86/0 در محدودیت تردد اتومبیل و در محدودیت پارکینگ با ضریب بتای 84/0 و بعد ارتباطی­ودسترسی به ترتیب در محدودیت تردد اتومبیل و محدودیت پارکینگ با ضریب بتای 75/0 و 59/0 از نظر شهروندان به دست آمد. در ادامه نتایج، سیاست­های جذبی به تنهایی نمی­توانند در بازآفرینی محلات دخیل باشند؛ بلکه این سیاست­ها زمانی می­توانند تأثیرگذار باشند که با سیاست­های ترافیکی دیگر از قبیل سیاست دفعی تکمیل شوند.