سنجش و ارزیابی سطوح محرومیت فضایی زیرساخت های توسعه (نمونه موردی: استان خوزستان)

بحث نابرابری توسعه  نواحی از موضوعاتی است که اخیرا در فرهنگ برنامه ریزی منطقه­ای مطرح شده است و هنوز در کشور ما جایگاه چندان مشخصی ندارد. گام نخست در حل مسائل ناشی از عدم تعادل­های منطقه­ای شناخت و سطح­بندی مناطق از نظر برخورداری در زمینه­های گوناگون است به گونه­ای که لازمه برنامه­ریزی منطقه­ای، شناسایی جایگاه نواحی نسبت به یکدیگر به لحاظ شاخص­های توسعه است.این پژوهش برآن است تا با روش توصیفی-تحلیلی، با استفاده از روش اسنادی و آماری و بهره­گیری از 49 شاخص و با استفاده از تکنیک­های تصمیم­گیری ویکور، تاپسیس، ساو و در انتها  با استفاده از  تکنیک روش ادغام کپ­لند، به تحلیل عدم تعادل فضایی-جغرافیایی خدمات اجتماعی، اقتصادی، بهداشتی و فرهنگی در شهرستان­های استان خوزستان بپردازد. برای تحلیل و ترسیم نقشه از نرم­افزار­های Excel و ArcGis استفاده شده است. نتایج به دست آمده نشان می­دهد که شهرستان اهواز با توجه به اینکه مرکز اداری- سیاسی استان می­باشد در رتبه اول قرار گرفته است. شهرستان دزفول در مرتبه دوم واقع شده و شهرستان آقاجاری در این رتبه بندی سطح آخر را کسب کرده و در شرایط نامناسبی نسبت به سایر شهرستان­ها استان قرار گرفته است. تکنیک ادغام کپلند نشان می­دهد که شهرستان­های استان خوزستان در سه سطح برخوردار، نیمه برخوردار و محروم قرار دارند. این شرایط ضرورت برنامه ریزی منطقه­ای صحیح را برای رسیدن به توسعه متوازن مطرح می­کند به طوری که توسعه متعادل به نحو احسن بهترین شرایط و امکانات را برای پیشرفت جامع و همه جانبه فراهم آورد و تفاوت­های بین منطقه­ای و درون منطقه­ای را به حداقل برساند و در نهایت از بین ببرد.