Osadnicy, twierdze, temy. Bizantyńskie działania w celu wzmocnienia granicy z wczesnośredniowieczną Bułgarią, VII–X w.

Artykul podnosi zagadnienia związane z bizantynską rekonkwistą ziem trackich i macedonskich po okresie najazdow barbarzynskich na Polwysep Balkanski w V–VII w. n.e. Realizując plan odzyskiwania tych terenow wladze w Konstantynopolu musialy brac pod uwage realne zagrozenie ze strony chanatu bulgarskiego, funkcjonującego na polnoc od gor Hemos. Bulgarzy bowiem zagrazali nie tylko powodzeniu bizantynskiego przedsiewziecia, lecz wyprawiali sie znacznie dalej na poludnie, siegając w swych rajdach okolic cesarskiej stolicy (na poludniowym wschodzie) czy ziem geograficzno-historycznej Macedonii (na poludniowym zachodzie). By temu zaradzic, a i urealnic swoją obecnośc na wspomnianych obszarach, cesarze sprowadzali ludnośc maloazjatycką, ktorą uzupelniano istniejące tam pustki osadnicze, osadzając ją w juz istniejących lub nowo wzniesionych twierdzach i miastach (jako oddzialy garnizonowe), bądź na terenach uprawnych (osadnictwo wiejskie). Innym krokiem bylo utworzenie na wskazanych terenach konkretnych jednostek administracyjnych, za pośrednictwem ktorych latwiej bylo nimi zarządzac i skutecznie organizowac opor przeciwko najeźdźcom z polnocy. Miejscowi osadnicy stanowili rowniez podstawową sile militarną zobowiązaną do ochrony tych pogranicznych terytoriow. Z drugiej strony twierdze trackie pelnily role bizantynskich forpoczt i baz wypadowych dla wypraw cesarskich organizowanych przeciwko samej Bulgarii.