ارزیابی اثربخشی زئوپلانت و بیوچار ضایعات نیشکر بر میانگین وزنی قطر خاکدانهها و حدود آتربرگی خاکهای آلوده به مواد نفتی

یکی از مهمترین آلاینده‌ها‌ی آلی، هیدروکربن‌های نفتی هستند که غالبا از طریق صنایع نفت وارد محیط‌زیست پیرامونی می-شوند. در این پژوهش تأثیرات زئوپلانت و زغال‌زیستی باگاس به‌عنوان اصلاح کننده‌های آلی-معدنی و آلی بر برخی از ویژگی‏های فیزیکی و مکانیکی خاک‏های آلوده، در محدوده‏ی میدان نفتی اهواز-منطقه‌ی بهره‌برداری نفت و گاز کارون ارزیابی شد. پس از بازدید‏های میدانی و نمونه‌برداری به روش سیستماتیک کاملا تصادفی درون بلوک، نمونه‏های خاک مناطق آلوده به هیدروکربن‌های نفتی، به گلدان منتقل و سپس تیمارهای آزمایشی در سطوح 2، 4 و 6 درصد وزنی به خاک افزوده شدند. نمونه‏ خاک‌های آلوده، برای مدت زمان 100 روز انکوباسیون شدند و در طول دوره‌ی انکوباسیون رطوبت خاک در سطح 25 و 50 درصد ظرفیت‌زراعی (FC) تنظیم گردید. پس از اتمام دوره‌ی انکوباسیون پارامتر‏های پایداری خاکدانه، شاخص تردی خاکدانه، حدود آتربرگ و کلاس آبگریزی خاک اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد در اثر افزودن زئوپلانت با سطح 6 درصد و رطوبت 50 درصد FC، میانگین وزنی قطر خاکدانه‌ها (MWD) از 3/1 میلیمتر در تیمار شاهد به حدود 6/0 میلیمتر کاهش یافته است. برای هر دو تیمار، با افزایش سطح تیمار، شاخص تردی افزایش یافت که این افزایش در سطح رطوبتی 50 درصد FC بیشتر بوده است؛ ولیکن در سطح 6 درصد، کاهش در شاخص تردی خاکدانه مشاهده شده است. افزودن زغال‌زیستی در سطوح 2 و 4 درصد، MWD را کاهش داده است؛ درحالیکه افزودن 6 درصد زغال‌زیستی منجر به افزایش MWD، به‌عنوان شاخص پایداری خاکدانه‌ای شده است. نتایج نشان داد که افزودن تیمارهای زئوپلانت و زغال‌زیستی باگاس سبب افزایش رطوبت حدروانی و حدخمیری خاک و در نتیجه کاهش شاخص خمیرایی (Plastic index, PI) شده‌اند. در مجموع، تیمارهای آلی-معدنی بر روی ویژگی‌های فیزیکی و مکانیکی خاک تأثیرگذار بوده است. بدین ترتیب نیاز است مقدار و چگونگی افزودن تیمارها به خاک لحاظ شده و به‌عنوان راهکاری مدیریتی در هرم تصمیم‌گیری دیده شود.