بررسی تطبیقی رابطه علم و دین از دیدگاه ایان باربور و آیه الله مصباح

رابطه میان علم و دین از دغدغه های مهم اندیشمندان در قرون اخیر بوده است. طرح این مسأله به صورت جدی در مغرب زمین از رنسانس آغاز شد و دامنه آن به همه کشورهای جهان؛ از جمله کشورهای اسلامی رسید. آیه الله مصباح به عنوان فیلسوف و اندیشمند اسلامی، مبتنی بر مبانی خویش؛ از جمله: مبناگروی فلسفی همراه با نسبیت معقول، مقبولیت پارادایم به معنای مبنای اندیشه، پذیرش تجربه به معنای وحی و الهام توسط افراد معصوم، پذیرش انحصار در حقانیت به همراه پلورالیسم رستگاری و پلورالیسم رفتاری، پذیرش قواعد عمومی محاوره و تفاهم و پیش زمینه های بایسته و حکمت متعالیه، دیدگاه تعاضد را برمی گزیند. باربور نیز به عنوان فیلسوف و فیزیکدان مغرب زمین، مبتنی بر مبانی خویش؛ از جمله: توازی های روش شناختی علم و دین، رئالیسم انتقادی، مقبولیت پاردایم به معنای چارچوب ذهنی، تجربه دینی، پلورالیسم دینی، هرمنوتیک فلسفی و فلسفه پویشی، دیدگاه تلفیق را انتخاب می کند. آیه الله مصباح به تفکیک سطوح معرفت از لحاظ ارزش‌شناختی آن و پذیرش چندلایه ای بودن معرفت و ضرورت مواجهه نظام‌مند در تحلیل پدیده‌ها رهنمون می گردد، اما باربور در دامن نسبیت و شکاکیت گرفتار می‌آید.