نقش واسطه¬ای خود کارآمدی و خوشبینی در رابطۀ میان رضایت زناشویی و رضایت از زندگی زنان آموزگار شهر نهاوند

رضایت زناشویی، خود کارآمدی و خوش‌بینی نقش برجسته‌ای در تجربه رضایت زندگی دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه­ای خود کارآمدی و خوش‌بینی در رابطۀ میان رضایت زناشویی و رضایت از زندگی آموزگاران زن شهرستان نهاوند است. روش پژوهش از نوع تحلیل مسیر است. جامعۀ آماری را همه آموزگاران زن متأهل شهرستان نهاوند که دربرگیرنده 612 نفر بودند و در سال تحصیلی 94- 93 مشغول به تدریس بودند، تشکیل می­دهد. اندازۀ نمونه پژوهش بر پایۀ به‌کارگیری جدول مرگان 240 نفر بوده است. روش نمونه­گیری، خوشه­ای چندمرحله‌ای است. گردآوری داده­ها با به‌کارگیری ابزارهای رضایت از زندگی، رضايت‌مندي زناشويی هادسون، خود کارآمدی عمومی شوارتزر و خوش‌بینی انجام شده است. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم­افزار SPSS انجام گرفت. اطلاعات به‌دست‌آمده از طریق رگرسیون، همبستگی پیرسان و تحلیل مسیر مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. نتایج همبستگی پیرسان نشان داد که میان همه متغیرهای پژوهش همبستگی معنی­داری (05/0> P) وجود دارد. نتایج رگرسیون گام‌به‌گام روشنگر آن بود که دو متغیر خود کارآمدی و خوش‌بینی در رابطه میان رضایت زناشویی با رضایت از زندگی نقش واسطه­ای دارند. نتایج تحلیل مسیر نیز برای اثر مستقیم رضایت زناشویی بر رضایت از زندگی برابر با 221/0 برآورد شد. بررسی اثر غیرمستقیم رضایت زناشویی بر رضایت از زندگی از طریق نقش واسطه­ای دو متغیر خود کارآمدی و خوش‌بینی نیز رویهمرفته 287/0 برآورد شد که سهم خود کارآمدی در این اثر 17/0 و سهم خوش‌بینی 11/0 است. با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر، روانشناسان و مشاوران خانواده می‌توانند با آموزش خوش‌بینی و خود کارآمدی و بالا بردن آن‌ها در زوجین، منجر به افزایش رضایت زندگی و رضایت زناشویی آنان شوند. همچنین بالا بردن رضایت زناشویی در بالا بردن رضایت از زندگی زوجین نیز کارساز است.