مقایسه ی هشت هفته تمرینات تناوبی شدید و محدود کننده ی جریان خون بر شاخص های بیوژنز میتوکندریایی و آنژیوژنز عضله ی پهن خارجی دوندگان مرد

مقدمه و اهداف محدودسازی جریان خون پس از تمرین، یک روش تمرینی جدید است که از راه تغییرات همودینامیکی، متابولیکی و محرک هایپوکسی، می تواند سازگاری عضله‌ی اسکلتی در افراد تمرین‌کرده‌ی استقامتی را افزایش دهد. بنابراین هدف از انجام این پژوهش مقایسه‌ی تاثیر هشت هفته تمرینات تناوبی شدید و محدود کننده‌ی جریان خون بر PGC-1α و VEGF به ترتیب به عنوان شاخص‌های بیوژنز میتوکندریایی و آنژیوژنزی دوندگان مرد آماتور بود.مواد و روش هادر این تحقیق 15 دونده‌ی مرد (سن 3±23 سال؛ قد: 5±172 سانتی‌متر؛ وزن: 4±73 کیلوگرم؛ شاخص توده‌ی بدن: 7/1±23) به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند که به سه گروه: 1- کنترل پایه 2- تمرینات تناوبی شدید و 3- تمرینات محدود کننده جریان خون+تناوبی شدید (BFR) تقسیم شدند. گروه‌های تجربی سه جلسه در هفته (در هر جلسه شش وهله) تمرین را به مدت هشت هفته اجرا می کردند. قبل و بعد از هشت هفته نمونه‌های بافتی از عضله‌ی پهن خارجی دوندگان با روش نمونه‌برداری سوزنی به عمل آمد و میزان بیان پروتیین‌های PGC-1α و VEGF با روش ایمونوهیستوشیمی مورد مطالعه قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده‌ها، با استفاده از آزمون آنالیز کوواریانس یک‌طرفه صورت گرفت و سطح معناداری 05/0 p < در نظر گرفته شد.یافته هایافته ها نشان داد مقادیر PGC-1α در گروه‌های تناوبی شدید و BFR در مقایسه با گروه کنترل به ترتیب به میزان 9/54 و 85/60 درصد و همین‌طور سطوح VEGF به ترتیب به میزان 31/51 و 52/57 درصد به صورت معنادار افزایش یافت (05/0 p < ). همچنین اختلاف میان گروه‌های تجربی در بیان هر دو پروتیین معنادار بود (05/0 p < ).نتیجه گیریبا توجه به این‌که فعالسازی VEGF از مسیر PGC-1α بخشی از فرایندهای سلولی مولکولی وابسته به تمرینات تناوبی شدید است، به نظر می‌رسد تلفیق تمرینات تناوبی شدید و BFR می تواند به طور موثری فرایند رگزایی در عضله‌ی پهن خارجی دوندگان آماتور را تحت تاثیر قرار دهد.