تغییرات سطوح اپلین و انسولین پلاسمایی رت های چاق در اثر تمرین استقامتی

اپلین آدیپوکاین تازه کشف شده‌ای است که در افراد مبتلا به چاقی و مقاومت انسولین افزایش می‌یابد. به روشنی معلوم نیست تمرین استقامتی چه تاثیری بر مقادیر اپلین پلاسمایی دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تغییرات میزان اپلین-13، انسولین و گلوکز رت‌های نر چاق، در اثر 12 هفته تمرینات استقامتی بود.مواد و روش هادر مطالعه حاضر، 14 سر رت به مدت هشت هفته تحت رژیم غذایی در دسترس پرچرب دست‌ساز قرار گرفتند و باتوجه به شاخص لی چاق محسوب شدند. پس از دوره وزن‌گیری، به دو گروه کنترل و تمرین استقامتی تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 12 هفته (هر جلسه 60 دقیقه از سرعت 15 تا 30 متر در دقیقه و 5 روز در هفته) روی تردمیل بدون شیب دویدند. از روش الایزا برای آنالیز آزمایشگاهی اپلین-13، انسولین و از روش فتومتری برای آنالیز گلوکز استفاده شد.یافته هانتایج آزمون t مستقل نشان داد، بین مقادیر پلاسمایی گلوکز (0001/0=P)، انسولین (0001/0=P) و اپلین (041/0=P) رت‌های نر چاق گروه کنترل و تمرین استقامتی تفاوت معنی‌داری وجود داشت. مقایسه میانگین متغیرها نشان داد، مقادیر گلوکز و انسولین در گروه تمرین کمتر از گروه کنترل بود و مقادیر اپلین-13 در گروه تمرین بیشتر از گروه کنترل بود. آزمون همبستگی پیرسون بین مقادیر پلاسمایی اپلین-13 و انسولین(07/0=P)، اپلین-13 و گلوکز(055/0=P) پس از 12 هفته تمرین استقامتی رابطه معنی‌داری را نشان نداد.نتیجه گیریبا توجه به یافته‌های مطالعه حاضر، به نظر می‌رسد که 12 هفته تمرین استقامتی موجب کاهش مقادیر پلاسمایی انسولین و گلوکز و افزایش مقادیر پلاسمایی اپلین-13 در رت‌های نر چاق می‌شود.