مدیریت راهبردی سازمانهای مردمنهاد در جمهوری اسلامی ایران

حمایتهای گسترده سازمان ملل متحد و ارگان‌های وابسته به آن و همچنین بنیادهای بین‌المللی از دامنه تشکیل سازمان‌های مردم‌نهاد تا آنجاست که قرن 21 را قرن سازمان‌های مردم‌نهاد خوانده‌اند. بهره‌برداری مدیریت شده و هدفمند از ظرفیت سازمان‌های مردم‌نهاد می‌تواند ابزار مناسبی برای کاهش مشکلات کشور در حوزه‌های مختلف از جمله امنیت اجتماعی باشد. با بررسی پیشینه فعالیت این سازمان‌ها در جمهوری اسلامی ایران (برنامه‌ها،سیاست‌ها و اقدامات اجرایی ) در کشور مشخص می‌شود که فقدان الگوی درون‌زا در این عرصه و انتقال تقلیدی و کپی‌برداری شده از نمونه‌های غربی و نبود چهارچوب قانونی برای نظم بخشی و ایجاد انتظام در این نهادها باعث شده است تا سازمان‌های رسمی‌ در شناخت و ادارک دقیق مسئولیت‌ها و کارکردهای این تشکلها دچار ضعف و بعضا خطا شوند. از این رو، استفاده از مدیریت راهبردی و فرایند برنامه‌ریزی راهبردی( آگاهی از نقاط قوت و ضعف داخل سازمان و از طرفی فرصتها و تهدیدهای موجود) نقش کلیدی در موفقیت کشور در بهره‌برداری از این سازمان‌ها ایفا می‌کند . این مهم در این مقاله با استفاده از نظریه کارکردگرایی ساختاری مورد بررسی و تدقیق علمی قرار گرفته و روش تحقیق مورد استفاده نیز توصیفی- تحلیلی است.