تشخیص پوسیدگی های بیندندانی به کمک روشهای پردازش تصویر در تصاویر رادیوگرافی نمونه جمعیت ایران

مقدمه و هدف: با توجه به مشکلات مربوط به تشخیص پوسیدگی مینایی و ارزیابی عمق پوسیدگی‌های بین‌دندانی، تشخیص این قبیل پوسیدگی‌ها با دشواری‌های زیادی همراه است. در این پژوهش روشی برای حل این مشکل با استفاده از تصاویر رادیوگرافی و راهکارهای پردازش تصویر ارائه شده است. هدف از این روش، شناسایی و قطعه بندی نواحی پوسیده دندان‌ها به شکل خودکار است. مواد و روش ها: به این منظور از تعدادی تصویر دندان خلفی انسانی مربوط به استان همدان در ایران با 158 سطح بین‌دندانی استفاده شده است. در این بخش‌ها 60 پوسیدگی محدود به عاج، 31 پوسیدگی محدود به مینا، 11 پوسیدگی محدود به ناحیه اتصال مینا به عاج و ۵۶ سطح بدون پوسیدگی، مشاهده شدند. دندان‌ها درون بلوک‌های آکریلی آماده سازی شده قرار گرفته و تماس‌های بین‌دندانی و اکلوزالی دندان‌ها بازسازی شد. سپس تصویربرداری دیجیتال انجام شده و نتایج به عنوان ورودی روش پردازش تصویر پیشنهادی در نظر گرفته شده است. در این روش پس از پیش پردازش تصاویر، با اعمال عملگرهای ریخت شناسی و به کمک روش خوشه بندی میانگین K، پوسیدگی‌ها به شکل خودکار تشخیص داده شده اند. نتایج و اطلاعات نهایی توسط نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: میزان حساسیت روش پیشنهادی برای پوسیدگی‌های عاجی۷/۸۶%، پوسیدگی‌های مینایی۷/۶۷% و پوسیدگی‌های محدود بهDEJ  6/63%  اندازه گیری شد. در این مطالعه اختصاصیت روش پیشنهادی100%، حساسیت کلی 4/78% ،مثبت کاذب 0% ، منفی کاذب 6/21% و دقت روش 86% محاسبه شد. نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعه حاضر نشان می‌دهد که نرم افزار طراحی شده برای تشخیص پوسیدگی پروگزیمال از دقت تشخیصی قابل قبولی برخوردار است. در روش پیشنهادی، بر اساس مشاهدات با افزایش عمق پوسیدگی، حساسیت تشخیص افزایش می‌یابد؛ بنابراین، تشخیص پوسیدگی عاجی بهتر از پوسیدگی مینا و DEJ است.