Świadomość aksjologiczna i/a tożsamość człowieka – perspektywa edukacyjna (analizy i refleksje)

Refleksje i analizy nad świadomością aksjologiczną i tozsamością są wazne z co najmniej dwu powodow. Po pierwsze, podmiot wychowania jest podmiotem moralnym, po wtore zaś, trudno oddzialywac na podmiot, nie uświadomiwszy sobie kim jest, jaką ma ontologiczną konstytucje, jaka jest jego antropologiczna przestrzen. Czynione refleksje wpisują sie w problematyke edukacji (na kazdym jej poziomie). Jednocześnie aksjologiczna świadomośc, tozsamośc oraz podmiotowośc etyczna spinają rozmaite partie pedagogicznego dyskursu, takze te, ktorych nie zwykliśmy, w powierzchownym oglądzie, identyfikowac z pedagogiką i filozofią edukacji. Okazuje sie, ze mnogośc ich refleksow – aktualizujących sie cześciej implicite , rzadziej nazwanych z imienia, przepracowanych do postaci w pelni uświadamianych paradygmatow – tworzy wielobarwną mozaike deliberacji nad sposobem bycia edukacyjnych podmiotow. Zatem aksjologiczna świadomośc, tozsamośc oraz podmiotowośc etyczna wpisują sie w te samą pojeciowośc, do ktorej klasyfikowane są arbitralności edukacyjnej antropologii. Jednocześnie etyczny sposob bycia staje sie najbardziej adekwatny: pytanie o dobro jest w nim pierwszym kryterium racjonalności. Świadomośc aksjologiczna stanowi koniecznośc sensownego ustosunkowania sie wobec tak pojetej rzeczywistości zycia. Sama w sobie – jako zaprzeczenie bezwiedności – zaklada poczucie etycznego sprawstwa, podmiotowości. Wydaje sie, ze tylko czlowiek świadomy wlasnej aksjologii, przekonany o mozności aktywnego partycypowania w świecie zobowiązan, negujący ponowoczesną inercje, przedkladający tworczą zmiane nad powodowaną marazmem indolencje – powinien byc parenetycznym wzorem edukacji.