تأثیر گچ، کربن آلی و مدت زمان خوابانیدن بر برخی ویژگیهای یک خاک سدیمی

خاک­های سدیمی به طور وسیعی در مناطق خشک و نیمه خشک گسترش یافته­اند. برای اینکه اراضی سدیمی بتوانند مورد استفاده کشاورزی قرار بگیرند باید ویژگی­های فیزیکی و شیمیایی نامطلوب آن‌ها اصلاح گردد. به منظور بررسی اثر گچ (صفر، 50 و 100 درصد نیاز گچی) به تنهایی و توأم با کاربرد مواد آلی از منابع مختلف (بدون بقایا، بقایای گیاه یونجه، ضایعات میوه خرما، بقایای گیاه ذرت و خاک اره) به میزان 5/1 و 3 درصد کربن آلی بر ویژگی­های یک خاک سدیمی، یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 27 تیمار و 3 تکرار به اجرا درآمد. پس از اعمال تیمارها، هر 15روز یکبار به مدت دو ماه درصد سدیم تبادلی، نسبت جذب سدیم، pH، رس قابل انتشار اندازه­گیری شد.سپس در پایان زمان خوابانیدن، خاک مورد آبشویی گرفت. نتایج نشان داد که با افزایش زمان خوابانیدن ویژگی­های شیمیایی خاک بهبود یافت. قبل از آبشویی تیمار گچ به میزان 100 درصد نیاز گچی و بدون کربن آلی مصرفی دارای بیشترین تأثیر در کاهش نسبت جذب سدیم، درصد سدیم تبادلی و رس قابل انتشار بود. بیشترین مقدار تنفس میکروبی نیز از مصرف 3 درصد کربن آلی از منبع ضایعات میوه خرما بدون گچ مصرفی حاصل شد. مواد آلی قبل از آبشویی باعت ایجاد ویژگی­های شیمیایی نامناسباز قبیل افزایش درصد سدیم تبادلی، نسبت جذب سدیم، و رس قابل انتشار در خاک سدیمی شد. پس از آبشویی، در همه تیمارها، pH، نسبت جذب سدیم، درصد سدیم تبادلی و رس قابل انتشار و هدایت هیدرولیکی کاهش یافت.تیمار3 درصد کربن آلی از منبع ضایعات میوه خرما به همراه گچ به مقدار 100 درصد نیازگچی مؤثرترین تیمار برای اصلاح خاک سدیمی مورد مطالعه در این پژوهش بود. مواد آلی و گچ زمانی بیشترین تأثیر را در اصلاح خاک سدیمی داشتند که پس از خوابانیدن خاک به مدت 2 ماه، آبشویی صورت گرفت.