بررسی رابطه بین برنامهریزی توسعه محلهای و کیفیت زندگی در شهر مهریز

هر کشوری برای رسیدن به توسعه باید برای ارتقای زندگی ساکنانش برنامه‌ریزی نماید. یکی از زمینه‌هایی که می‌توان در برنامه‌ریزی‌ها به آن توجه نمود محلات است. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه‌­ی برنامه‌ریزی توسعه محله­ای و کیفیت زندگی در بین شهروندان است که برای رسیدن به اهداف پژوهش از تلفیق نظریه­ی کنش متقابل نمادین وکارکردگرایی ساختاری استفاده شده است. روش مورد استفاده در این تحقیق از نوع پیمایشی است، داده‌ها با ابزار پرسشنامه و با استفاده از شیوه­ی نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای از 385 نفر از شهروندان ساکن در شهر مهریز گردآوری ‌شده است. اعتبار ابزار به روش اعتبار محتوا و برای سنجش پایایی از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد. داده‌ها به کمک نرم‌افزارهای SPSS و AMOS تحلیل شدند. یافته‌های تحقیق گویای آن است که بین میزان برنامه‌ریزی توسعه­ی محله‌ای و کیفیت زندگی و ابعاد آن رابطه­ی مستقیم و معنا‌داری وجود داشت. مدل معادله­ی ساختاری نشان داد متغیر برنامه‌ریزی توسعه­­ی محله‌ای 24 درصد از واریانس متغیر کیفیت زندگی را تبیین می­کند و شاخص‌های برازش نیز نشانگر مطلوبیت مدل بود.