تأثیر تمرین تناوبی شدید بر بیومارکرهای اتوفاژی عضله اسکلتی در موش های نر سالمند

مقدمه و هدف: اتوفاژی نقش مهمی در فرایند سالمندی ایفا می کند. تمرینات ورزشی به عنوان یکی از مهم ترین تعدیل کننده های سالمندی شناخته شده اند، با این حال آثار تمرینات تناوبی شدید (HIIT) بر شاخص های اتوفاژی کمتر شناخته شده است. از این رو، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر HIIT بر مقادیر پروتئینی سیسترین 2، AMPK، beclin1 و ULK1 در عضله اسکلتی موش‌های نر سالمند بود. مواد و روش ها: 20 سر موش نر سالمند نژاد ویستار (18 ماهه) به‌طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. پس از برآورد حداکثر سرعت، موش ها در گروه‌ تجربی در هشت هفته تمرینات تناوبی شدید دویدن روی تردمیل (8-5 مرحله فعالیت 2 دقیقه‌ای با شدت معادل 80 تا 100 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه و با دوره‌های استراحتی فعال 2 دقیقه‌ای با شدت معادل 50 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه)، 5 جلسه در هفته شرکت کردند. نمونه های بافت عضله دوقلو جهت اندازه گیری سطوح پروتئینی شاخص های مورد بررسی 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین استخراج شد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تی مستقل در سطح معنی دار 05/0>P استفاده شد. نتایج: نتایج حاصل از آزمون تی مستقل نشان داد که اجرای هشت هفته HIIT با افزایش معنی دار مقادیر پروتئینی سیسترین 2 (01/0P=)، AMPK فسفریله (005/0P=)، beclin1 (001/0P=) و ULK1 (03/0P=) در گروه HIIT در مقایسه با گروه کنترل همراه بود. نتیجه‌گیری: به نظر می رسد HIIT می تواند به واسطه تأثیر بر مسیر سیسترین-2/ AMPK، نقش تنظیمی در اتوفاژی داشته باشد و پیشرفت تغییرات همراه با سالمندی در عضله اسکلتی موش های سالمند را تعدیل کند.