مطالعه تغییرات، پیشبینی مؤلفههای واریانس و فراسنجههای ژنتیکی تابع توزیع زندهمانی در میشهای نژاد کرمانی

در اﻳﻦ مطالعه از رﻛﻮرد­ﻫﺎی ﻃﻮل ﻋﻤﺮ 772 رأس میش داشتی اﻳﺴﺘﮕﺎه ﭘﺮورش و اﺻﻼح ﻧﮋاد گوسفند کرمانی واﻗﻊ در شهرستان شهربابک استان کرمان که ﻃﻲ ﺳﺎل­ﻫﺎی 1368 ﺗﺎ 1387 ﺟﻤﻊ­آوری ﺷﺪه بودند، استفاده شد. توزیع فراوانی علل حذف و تابع توزیع زنده­مانی میش­ها با استفاده از نرم افزار R پیش بینی شد. همچنین، از مدل ویبال و نرم افزار Matvec برای پیش­بینی اجزای واریانس و فراسنجه­های ژنتیکی صفت طول عمر به عنوان بقاء، استفاده شد. متوسط طول عمر تولیدی میش­ها در این مطالعه 72/4 سال به دست آمد که به­­طور متوسط 4/3 بره در طول عمر خود داشته­اند. بیماری بالاترین علت حذف میش­ها (53 درصد) را به خود اختصاص داد. پس از بیماری به ترتیب پیری، مشکلات باروری، تولید پایین شیر، مشکلات پستانی، کشتار آزمایشی، حادثه فیزیکی و در آخر تیپ نامناسب (5/0 درصد) بیشترین درصد حذف میش­ها را شامل شدند. با افزایش سن احتمال شرطی تلفات روند افزایشی را نشان داد، ولی برعکس آن میزان زنده­مانی تجمعی روند کاهشی نشان داد. نسبت خطر مرگ تا سن چهار سالگی به طور جزئی، ولی بعد از آن به شدت افزایش نشان داد. وراﺛﺖ­ﭘﺬﻳﺮی­ﻫﺎ در ﻣﻘﻴﺎس ﻟﮕﺎرﻳﺘﻤﻲ، ﻣﻘﻴـﺎس اوﻟﻴـﻪ و وراﺛـﺖ­ﭘـﺬﻳﺮی ﻣـﻮﺛﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻄﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪه از ﻣﺪل ﭘﺪری و دارای ﺗـﺎﺑﻊ وﻳﺒـﺎل در ﺣـﺪ کم به ﺑـﺎﻻ (002/0 تا 145/0) پیش بینی شدند. نتایج حاصله بیانگر آن است که جهت افزایش  طول عمر و زنده مانی میش­ها باید علاوه بر بهبود شرایط محیطی و بهداشتی و تصمیمات مدیریتی و کاربردی به اصلاح ژنتیکی نیز اهتمام ورزید.