کاربست سیاستهای کاربری زمین در راستای ارتقای تابآوری شهری؛ مطالعه موردی: شهر رودبار
2021
برنامهریزی کاربری زمین قابلیت بالایی در بهبود شرایط سکونتگاههای انسانی و افزایش تابآوری شهرها در برابر مخاطرات دارد. با توجه به ابعاد ساختار مکانی- فضایی و تأثیرگذاری ابزارهای تحلیلی و سیاستهای برنامهریزی کاربری زمین بر شدت و نوع توسعه، ابزاری مهم برای کاهش خطرات محسوب میشوند. در واقع هدف از این پژوهش، کاربرد سیاستهای برنامهریزی کاربری زمین در راستای بهینهسازی و استفاده از تواناییها و تابآور کردن شهر در برابر مخاطرات طبیعی است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش ماهیتی توصیفی- تحلیلی است. گردآوری دادهها با مطالعات اسنادی- کتابخانهای و برداشتهای میدانی از طریق ابزار-هایی همانند مشاهده و تکمیل پرسشنامه صورت گرفته است. جامعه آماری پژوهش، شهروندان ساکن در شهر رودبار بوده که تعداد نمونهها با استفاده از فرمول کوکران 384 نفر محاسبه شده است. پایایی پرسشنامه نیز با آزمون آلفای کرونباخ 915/0 محاسبه شد. از رگرسیون چندگانه که یک پیش شرط لازم برای مورد بررسی قرار دادن رابطه معناداری است استفاده شد. متغیر سیاست کالبدی کاربری زمین به میزان 68 درصد توانایی برآورد ارتقاء شاخص نهادی، 61 درصد اقتصادی، 57 درصد کالبدی و 55 درصد بعد اجتماعی تابآوری شهری را دارد. و همچنین ضریب بتای متغیرها نیز از بیشترین به کمترین بدین شرح است؛ 826/0 نهادی، 761/0 کالبدی و 742/0 اجتماعی. این ضرایب مثبت بیانگر آن است که اگر یک انحراف معیار از متغیر سیاست کالبدی کاربری زمین در شهرستان رودبار افزایش یابد به این میزان که اگر سیاست کالبدی حفظ تناسب میان توسعه عمودی و افقی اجرا شود به همان میزان نیز تنوع مسکن به لحاظ تابآوری در شهر افزایش مییابد. با مقایسه برخی از شاخصهای تاباوری شهری با ابعاد سیاستهای کاربری زمین مشخص شد که اگر سیاستهای کاربری زمین در شهر رودبار طبق برنامهها و طرحهای تهیه شده اجرا شود شاخصهای تاباوری شهری رودبار نیز قابل ارتقاء است.
- Correction
- Source
- Cite
- Save
- Machine Reading By IdeaReader
0
References
0
Citations
NaN
KQI