Bitumenhandel in het Nabije Oosten

Bitumen was een belangrijke grondstof in het Oude Nabije Oosten: men kon de grondstof aanwenden om dingen aan elkaar te lijmen, te gebruiken als zwart pigment, of om dingen zoals daken en schepen waterdicht te maken. Doorheen de geschiedenis zijn er drie bitumen brongebieden die een grote exploitatie hebben gekend en wiens grondstoffen op lange afstand verhandeld werden: het gebied nabij Hit op de oevers van de Eufraat, de regio rond Mosul in noord-Irak, en de bitumen bronnen in zuidwest Iran. Grondstoffen van deze gebieden werden geexporteerd naar Mesopotamie, Iran, Syrie, Turkije, en de Perzische Golf. Naast de grote exploitatiegebieden waren ook enkele kleine bronnen actief die meestal slechts grondstoffen voor een nederzetting leverden. In de vroege Ubaid is het bitumen van zuidwest Iran dat Mesopotamie bereiken. In de Ubaid 3 periode echter is het bitumen van noord-Irak dat aan populariteit wint en verspreid geraakt tot op nederzettingen in de Perzische Golf. Het bitumen handelspatroon verandert opnieuw in de Uruk periode; vanaf dan gaan bitumen van Hit domineren te Mesopotamie en enkele nederzettingen in de Perzische Golf die onder Mesopotamische invloedssfeer vallen. Na de val van het Neo-Babylonische rijk kunnen er geen trends meer in het bitumen handelsverkeer vastgesteld worden. Tot slot is er nog bitumen afkomstig van de Dode Zee, dat een eigen afzetgebied had in het oostelijk Mediterrane bekken.