تحلیل پراکندهرویی شهر کرمان با استفاده از دادههای سنجش از دور

تبیین موضوع: با افزایش روزافزون جمعیت شهرنشین در جهان، شهرها، تبدیل به مکان‌هایی با تمرکز بالای جمعیتی گشته‌اند که به تبع آن، رشد کالبدی شهری نیز دستخوش این تغییر می‌باشد. به همین دلیل، اندازه‌گیری میزان این رشد، به منظور تحلیل اثرات آن بر زندگی شهری، امری ضروری است. روش: این مقاله، با بهره‌گیری از داده‌های سنجش از دور، طی 9 دوره بین سال‌های 1352-1397، به ارزیابی میزان پراکنده‌رویی شهر کرمان می‌پردازد. برای این منظور، 10 تصویر از ماهواره‌های لندست 8، 7، 5، 2و 1، به فاصله‌ی زمانی 5 سال از یکدیگر انتخاب شد، و پس از انجام آماده‌سازی آن‌ها در نرم‌افزار «انوی»، نسبت به استخراج مساحت ساخته‌شده، در سال‌های مختلف اقدام شد؛ و با استفاده از شاخص‌های درجه آزادی و درجه پراکندگی، درجه‌ نیکویی رشد شهری، محاسبه گردید. همچنین، بر روی تصاویر، به منظور تجزیه و تحلیل جهات توسعه، 8 مثلث هم‌مساحت، در 8 جهت جغرافیایی تعیین گردید. یافته‎ها: یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که بیشترین ساخت‌وساز، طی سال‌های 1392-1397، و کمترین ساخت‌وساز بین سال‌های 1372-1377 رخ داده است. در حالی که در کل دورة 45 ساله، بیشترین ساخت‌ وساز در بخش غربی شهر و کمترین آن در بخش شمالی شهر می‌باشد. با این وجود، بیشترین پراکنده‌رویی طی سال‌های 1387-1392، و کمترین آن، در بین سال‌های 1352-1355 رخ داده است. همچنین، در کل دورة 45 ساله، پراکنده‌رویی در جهت شرقی شهر بیشترین و جهت شمال‌شرقی کمترین میزان را داراست. نتایج: پراکنده‌رویی در شهر کرمان محرز است و شاخص‌های سنجش آن نیز، آشکارا، شدت این پراکندگی را نمایش می‌دهند.