تغذیه آغازین تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) با غذاهای زنده مختلف و تاثیر آن بر شاخصهای رشد، بقا، ترکیب بیوشیمیایی و اسیدهای چرب لاشه در مرحله عادتدهی به غذای مصنوعی با استفاده از شیرونومید

تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) گونه منحصر بفرد و بومی سواحل جنوبی دریای خزر در ایران است که بعلت مشکلات در عادت‌دهی به غذای دستی، کمتر مورد توجه پرورش دهندگان ماهیان خاویاری قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، استفاده از شیرونومید بعنوان غذای در مرحله گذار برای عادت‌دهی این ماهی به غذای خشک و تاثیر آن روی شاخص‌های رشد، بقا، ترکیب بیوشیمیایی و نوع اسیدهای چرب لاشه بود. جهت انجام این تحقیق، لاروهای تاسماهی ایرانی از ابتدای تغذیه فعال به مدت 11 روز با 4 تیمار 1 (آرتمیا + دافنی)، 2 (فقط آرتمیا)، 3 (آرتمیا + شیرونومید) و 4 (فقط شیرونومید) پرورش یافتند و در مرحله دوم برای عادت‌دهی به غذای دستی  برای هر حوضچه تعداد 300 قطعه تاسماهی ایرانی با وزن متوسط 3/2 ± 8/263 میلی گرم (میانگین ± خطای استاندارد) از هر تیمار انتخاب شدند و با 3 تکرار در طی مدت 21 روز با استفاده از شیرونومید و غذای فرموله شده به غذای خشک عادت داده شدند. وزن نهایی، میزان رشد، کارایی غذا و شاخص رشد روزانه در تیمار 4 بطور معنی‌داری بیشتر از همه تیمارها بود. نرخ رشد ویژه و شاخص وزن بدن در تیمار 4 بالاتر از همه تیمارها و ضریب تبدیل غذایی در این تیمار پایین تر از سایر تیمارها بود (05/0>P). نتایج نشان داد که تغذیه اولیه از شیرونومید روی ترکیب لاشه در مرحله عادت‌دهی تاثیرگذار بوده است بطوری که درصد چربی و خاکستر در تیمار تغذیه شده با شیرونومید بالاتر از تیمار آرتمیا + دافنی بود (05/0>P). آنالیز لاروها در پایان مرحله اول نشان دهنده تاثیر غذاهای زنده بر نوع اسیدهای چرب در تیمارهای مختلف بود (05/0>P)، اما در مرحله عادت‌دهی به غذای خشک تجاری که همه تیمارها با شیرونومید و غذای فرموله شده تغذیه شده بودند وضعیت تغییر یافت و اختلاف معنی‌داری در بین تیمارها مشاهده نشد (05/0

• Correction
• Source
• Cite
• Save
• Machine Reading By IdeaReader