Molekularne terapie celowane w niedrobnokomórkowym raku płuca

Terapie celowane dzialają w sposob wybiorczy na bialka sygnalowe komorek nowotworowych, powodując upośledzenie ich funkcji zyciowych. W niedrobnokomorkowym raku pluca (NDRP) zastosowanie znalazly inhibitory kinaz tyrozynowych związanych z receptorem dla naskorkowego czynnika wzrostu (EGFR): erlotynib i gefitynib. Leki te są stosowane w zaawansowanym raku pluca jako terapia drugiego lub trzeciego rzutu po niepowodzeniu pierwszorzutowej chemioterapii. Cetuximab jest przeciwcialem monoklonalnym skierowanym przeciwko zewnątrzkomorkowej domenie EGFR. Natomiast bewacyzumab jest przeciwcialem blokującym dzialanie czynnika wzrostu środblonka naczyn (VEGF), powodując upośledzenie ukrwienia tkanki nowotworowej. Przeciwciala mogą byc stosowane jako uzupelnienie chemioterapii oraz po jej zakonczeniu. Mediana czasu zycia chorych na zaawansowaną postac NDRP w wyniku stosowania bewacyzumabu wyniosla po raz pierwszy w historii leczenia tego nowotworu ponad 12 miesiecy. Istnieją duze roznice w skuteczności omawianych lekow w zalezności od genetycznych wlaściwości komorek nowotworowych. Obecnie najwazniejszymi badaniami molekularnymi uzytecznymi w kwalifikacji chorych do terapii celowanych są: badanie immunohistochemiczne w celu wykrycia ekspresji EGFR, fluorescencyjna hybrydyzacja in situ , za pomocą ktorej mozna wykryc amplifikacje genu dla EGFR, oraz metody genetyczne zmierzające do określenia wystepowania mutacji EGFR i K-Ras .