Dodatnia korelacja wskaźnika masy ciała z insulinoopornością i wydzielaniem insuliny i odwrotna z wrażliwością na insulinę w cukrzycy ciążowej

WSTĘP: Badania przeprowadzono w celu oceny stezenia peptydu C i wskaźnikow insulinowych w modelu homeostazy (HOMA) u kobiet z cukrzycą ciązową (GDM). METODY: Kobiety z cukrzycą ciązową (n = 64, wiek: 27,02 ± 0,53 roku, BMI: 26,3 ± 0,5 kg/m2; średnia ± SEM) i prawidlową tolerancją glukozy (NGT) (n = 56, wiek: 26,11 ± 0,55 roku, BMI: 24,4 ± 0,4 kg/m2; średnia ± SEM) zdiagnozowanymi zgodnie z kryteriami Światowej Organizacji Zdrowia 2013. Stezenie glukozy mierzono metodą oksydazową, natomiast stezenie insuliny na czczo i peptydu C metodą ELISA. Obliczono wskaźniki HOMA-IR, HOMA-B i HOMA-%S. WYNIKI: Stwierdzono, ze stezenie peptydu C bylo wyzsze u kobiet z GDM w porownaniu z kobietami z NGT, jednak roznica nie byla istotna statystycznie (p = 0,465). Stezenie insuliny na czczo (p = 0,063) i wskaźnik HOMA-IR (p < 0,001) byly istotnie wyzsze, podczas gdy wskaźniki HOMA-B (p = 0,015) i HOMA- -%S (p = 0,012) byly istotnie nizsze w grupie z GDM niz u osob z NGT. Wskaźnik BMI i stezenie glukozy we krwi byly wyzsze, a obciązony wywiad polozniczy i wielorodztwo wystepowaly cześciej (p ≤ 0,05) w grupie GDM, natomiast wiek, czas trwania ciązy, dodatni wywiad rodzinny w kierunku cukrzycy nie roznily sie miedzy grupami (p = NS). Stezenie peptydu C (0,185 ± 0,06 v. 0,331 ± 0,44; p < 0,05), insulinemia na czczo (4,88 ± 0,74 v. 10,37 ± 0,74; p < 0,01) oraz wskaźniki HOMA-IR (1,04 ± 0,14 v. 2,48 ± 0,18; p < 0,011) oraz HOMA-B byly nizsze u kobiet z GDM, ktorych wskaźnik BMI wynosil < 23 kg/m2 niz u osob z GDM z wyzszymi wartościami wskaźnika BMI (≥ 23), natomiast wskaźnik HOMA-%S (115,52 ± 14,63 v. 50,62 ± 3,39; p < 0,011) byl wyzszy w podgrupie z BMI < 23. Stezenie glukozy we krwi na czczo (fasting blood glucose, FBG) (p < 0,01) i stezenie insuliny na czczo (p < 0,05) byly niezaleznymi predyktorami GDM. WNIOSKI: Stezenia peptydu C na czczo nie roznily sie miedzy grupami GDM i NGT. Wskaźnik BMI byl dodatnio związany z insulinoopornością i wydzielaniem insuliny, ale odwrotnie związany z wrazliwością na insuline. Analiza modelu HOMA wykazala zmniejszoną wrazliwośc na insuline i czynnośc wydzielniczą w GDM w porownaniu z NGT.