بررسی ارجاع مشارکین در هشت باب از کلیله و دمنه

. مشارکین موجود در ساختار روایت ممکن است مشارکین اصلی انسان و غیرانسان، و نیز مشارکین فرعی انسان و فرعی غیرانسان مانند حیوانات باشند. هر زبانی با توجه به ویژگی‌های خاص خود از ابزارهای ارجاعی خاصی همچون مرجع‌دار صفر، گروه اسمی کامل و ضمایر برای اشاره به مشارکین دخیل در گفتمان روایی بهره می‌گیرد. پژوهش حاضر بر‌اساس الگوی لوینسون، چگونگی بازنمایی و فراوانی به‌کارگیری انواع مشارکین و روش‌های ارجاع به آنها را در تعدادی از حکایت‌های کلیله ودمنه بررسی و تحلیل می‌کند. در این پژوهش، 8 باب از کتاب کلیله و دمنه مورد بررسی قرار گرفت. در هر باب، کاربرد انواع مشارکین و ابزارهای ارجاعی مربوط در دو بافت فاعلی و غیرفاعلی شناسایی، توصیف و با استفاده از آزمون خی‌دو تحلیل شدند. یافته‌های پژوهش نشان داد در باب‌های مورد بررسی از کلیله و دمنه برای ارجاع به مشارکین موجود در روایت اعم از مشارکین اصلی و فرعی، انسان و غیرانسان از ابزارهای ارجاعی مختلفی همچون مرجع‌دار صفر، گروه اسمی و ضمایر استفاده شده‌است. علاوه‌براین، نتایج حاکی از آن بود که تفاوت معناداری در به‌‌کارگیری انواع مشارکین و ابزارهای ارجاعی موردنظر وجود داشت؛ بعلاوه، مرجع‌دار صفر دارای بیشترین کاربرد و ضمیر و گروه اسمی به ترتیب در جایگاه بعدی قرار‌گرفتند.