Original article Indications, results of therapy and factors which influence survival in patients treated with intra-aortic balloon counterpulsation

Wstep: Kontrapulsacja wewnątrzaortalna (IABP), jako metoda doraźnego leczenia podtrzymującego u chorych wymagających mechanicznego wspomagania krązenia, zostala zaproponowana po raz pierwszy przez Moulopoulosa i wsp. w 1961 r. W ciągu nastepnych 40 lat wykorzystywania w praktyce klinicznej wskazania do zastosowania IABP znacznie sie rozszerzyly, glownie dzieki stosunkowo prostej obsludze i skuteczności hemodynamicznej. Jednak pomimo rozpowszechnienia tej metody i duzego doświadczenia, efekty kliniczne jej zastosowania są wciąz niejasne, a śmiertelnośc chorych ze wstrząsem kardiogennym jest nadal duza. Cel: Ocena rezultatow stosowania IABP oraz czynnikow, ktore mogą w istotny sposob wplywac na przezycie chorych ze wstrząsem kardiogennym o roznej etiologii leczonym IABP. Material i metody: Do badania wlączono 73 chorych leczonych w naszym ośrodku z powodu wstrząsu kardiogennego o roznej etiologii z zastosowaniem IABP w latach 1996–2006. Dane analizowano retrospektywnie. Szczegolną uwage zwrocono na wskazania do zalozenia IABP, czynniki demograficzne i kliniczne, metody terapeutyczne – farmakoterapie i leczenie inwazyjne, ewentualne powiklania oraz śmiertelnośc – wewnątrzszpitalną i w obserwacji odleglej. Z badania wykluczono chorych, u ktorych IABP stosowana byla profilaktycznie przed lub po operacji kardiochirurgicznej. Wyniki: Najczestszym wskazaniem do zalozenia IABP w badanej grupie byl wstrząs kardiogenny w przebiegu ostrego zespolu wiencowego (ostry zawal serca z uniesieniem lub bez uniesienia odcinka ST oraz dlawica piersiowa niestabilna) – u 84,9% chorych (n=62). W czasie hospitalizacji zmarlo 31 chorych (42,5%), ponad polowa z nich (n=17; 54,8%) w ciągu pierwszych 7 dob od przyjecia. Ocenie poddano czynniki, ktore mogly wplynąc na przezywalnośc chorych ze wstrząsem niezaleznie od jego przyczyny, jednak nie uzyskano wynikow w sposob istotny roznicujących chorych. Po analizie calej grupy wyodrebniono 59 chorych przyjetych z powodu ostrego zawalu serca powiklanego wstrząsem kardiogennym. Ze wzgledu na wysoką śmiertelnośc wśrod chorych z zawalem serca bez uniesienia odcinka ST, porownano rowniez czynniki demograficzne i kliniczne w zalezności od ostrego niedokrwienia z uniesieniem i bez uniesienia odcinka ST. Śmiertelnośc wewnątrzszpitalna wśrod chorych z ostrym zawalem serca powiklanym wstrząsem kardiogennym wyniosla 40,7%. Do czynnikow, ktore w istotny sposob wplynely na przezycie, nalezaly wiek – odnotowano wyzszą śmiertelnośc u starszych chorych (64±8,9 vs 58,6±9,1, p=0,0285), oraz zmiany odcinka ST, przy czym zaobserwowano zaskakująco nizszą śmiertelnośc w podgrupie chorych z ostrym zawalem serca z uniesieniem odcinka ST (18 vs 6 chorych, p=0,003). Stwierdziliśmy rowniez nieco czestsze wystepowanie zawalu serca ściany przedniej w grupie chorych, ktorzy przezyli, niz w grupie chorych, ktorzy zmarli (p=0,06). Wnioski: Nasze badanie prezentuje szereg schorzen kardiologicznych, ktore – powiklane wstrząsem kardiogennym – mogą byc leczone przy uzyciu IABP. Ostry zawal serca jest jednak nadal podstawowym wskazaniem do zastosowania tej metody. Z naszej analizy wynika, ze czynnikami niekorzystnie wplywającymi na rokowanie chorych z ostrym zawalem serca powiklanym wstrząsem kardiogennym leczonych IABP są: wiek, zawal serca bez uniesienia odcinka ST oraz lokalizacja dolna zawalu serca.