اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر سرخوردگی و کیفیت زناشویی زنها

چکیدههدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش سرخوردگی زناشویی و افزایش کیفیت زناشویی زن‌ها بود. روش: روش پژوهش شبه‌تجربی با گروه گواه و طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دو ماهه و جامعه آماری شامل 2146 نفر از مادران دانش‌آموزان پسر در سه مدرسه دوره­ متوسطه دوم بخش مرکزی و بخش کلیشاد شهرستان فلاورجان به نام‌های دبیرستان بهنام رحمانی، امام خمینی و شهید بهشتی در سال تحصیلی 95-1394 بود. به­روش نمونه‌گیری در دسترس 30 مادر انتخاب و به­شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. پرسشنامه‌های سرخوردگی زناشویی کایزر (1993)، کیفیت زناشویی باسبی، کران، لارسن و کریستینسن، (2008) توسط آزمودنی‌های هردو گروه تکمیل و سپس درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد (هیز، 1986) در 10 جلسه 90 دقیقه‌ایی هفته­ای یک‌بار به گروه آزمایش ارائه و نتایج با استفاده از طرح تحلیل کواریانس چندگانه تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج بیانگر آن بود که میانگین گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در مؤلفه سرخوردگی زناشویی، در مرحله پس‌آزمون و پیگیری کاهش (881/15=F،001/0=P) و در مؤلفه کیفیت زناشویی، افزایش یافته است (594/8=F، 001/0=P). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این پژوهش می­توان درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را روش مؤتری تلقی کرد که با کاربرد استعاره­ها، فنون تنظیم هیجان و اعمال متعهدانه مبتنی بر ارزش­ها، منجر به کاهش سرخوردگی زناشویی و افزایش کیفیت زناشویی زن‌های متأهل می­شود.