استفاده از مدل توسعه یافتگی موریس برای ارزیابی عملکرد طرحهای هادی (مطالعه موردی روستاهای شهرستان بناب)

نخستین اقدام در جریان برنامه­ریزی بهتر، شناخت است. شناخت مستلزم تلاش­ها، هزینه­ها و البته کارهای علمی زیادی است که از دقت لازم و کافی برخوردار باشند. طرح­های توسعه روستایی به عنوان مدل­هایی پیشنهاد شده برای توسعه کالبدی، فرهنگی، اقتصادی و ... روستاها به شمار می­روند که البته شکل گیری این طرح­ها معمولا در ارائه خدمات رسانی به روستاها مطرح شدند که معمولا از برنامه مشخصی حداقل در دهه اول انقلاب برخوردار نبودند. واقعیت این است که ترمیم و بهبود روش­های تهیه و اجرای طرح­های توسعه روستایی برای بهتر شدن تصمیم‌سازی­ها و برنامه‌ریزی­ها ضروری به نظر می­رسد و این در حالی است که عدم موفقیت در زمینه توسعه روستایی مشهود می­باشد و انتخاب راهبرد مناسب برنامه­ریزی از ضروریات غیرقابل انکار است. در این میان طرح­های هادی بارزترین نوع طرح توسعه روستایی است که نیاز به کنکاش و ارزیابی دارد تا میزان موفقیت و اثرات آن در روستاها مشخص گردد. در این تحقیق سعی براین است که با استفاده از تکنیک توسعه یافتگی موریس و همبستگی کندال (Kendall,s ta, tb) روستاهای شهرستان بناب درجه بندی شده و تأثیر طرح­های هادی در این درجه بندی مشخص شود. در این روند 28 روستا با 20 شاخص جزیی در قالب 5  شاخص کلی در مدل موریس قرار گرفتند که نتایج نشان داد 16 روستا شاخص نهایی(D.1) بالای 30 درصد را دارا می­باشد که تقریبا 57.14 درصد روستاها را شامل     می­شود و تعداد 4 روستا یعنی 14.28 درصد روستاها شاخص نهایی(D.1) بین 20 تا 30 را داشتند و بقیه روستاها یعنی 8 روستا با 28.57 درصد روستا هم وضعیت توسعه­ای خوبی ندارند و شاخص نهایی 10 به پایین را دارند و می­توان در یک تقسیم بندی گروه اول را جزء روستاهای برخوردار از امکانات و دسته دوم را جزء روستاهای نیمه برخوردار و گروه سوم را جزء روستاهای محروم و توسعه نیافته در نظر گرفت. البته با استفاده از روش همبستگی کندال ارتباط معنی­داری بین وضعیت اجرای طرح­های هادی روستایی و برخورداری از امکانات روستاهای بناب وجود دارد و عدد 0.74 همبستگی نشان دهند این ارتباط معنی‌دار و همبستگی مستقیم این دو متغیر می­باشد.