Wybrane białka ostrej fazy u pacjentów poddanych angioplastyce wieńcowej

Wstep: Pomimo licznych doniesien dotyczących czynnikow ryzyka powiklan i restenozy, w tym prac na temat bialek ostrej fazy, dokladna stratyfikacja ryzyka u pacjentow poddanych angioplastyce wiencowej (PTCA) jest wciąz przedmiotem badan. Celem pracy byla ocena zalezności wystepowania zgonow, zawalow serca i ponownych rewaskularyzacji (ocenianych lącznie) oraz restenozy u pacjentow z dlawicą piersiową bolesną zaleznie od stezenia biochemicznych markerow stanu zapalnego. Material i metody: Badanie mialo charakter prospektywnej, kohortowej proby z rocznym okresem klinicznej obserwacji chorych. Stezenia bialka C-reaktywnego (CRP) i surowiczego bialka amyloidowego (SAA) oznaczono metodą nefelometryczną u 138 pacjentow z dlawicą piersiową stabilną i 16 chorych z dlawicą piersiową niestabilną. Krew do oznaczen pobierano przed zabiegiem oraz po 6, 18–24 godzinach, a takze po 1, 3, 6, 12 miesiącach po zabiegu. Kliniczne objawy restenozy weryfikowano angiograficznie. Wyniki: Stezenia CRP oznaczane 18–24 godzin i 6 miesiecy po angioplastyce okazaly sie czynnikami predykcyjnymi wystąpienia zgonu, zawalu serca i potrzeby rewaskularyzacji, ocenianymi lącznie (MACE), oraz wystąpienia restenozy. Wartości SAA, zmierzone przed zabiegiem oraz po 6 i po 18–24 godzinach, a takze po miesiącu od PTCA, jak rowniez CRP oznaczone przed angioplastyką i po 6 godzinach, 1, 3, 12 miesiącach nie mialy wplywu na wystepowanie wspomnianych kryteriow oceny. Szczytowe wartości stezen CRP i SAA wystąpily po 18–24 godzinach od zabiegu. Miedzy stezeniami CRP oznaczanymi 18–24 godzin oraz 6 miesiecy po PTCA istnieje wysoka, istotna korelacja liniowa. Rozleglośc zmian miazdzycowych oceniana liczbą zajetych tetnic wiencowych nie wiązala sie ze stezeniem CRP. Wnioski: Uzyskane wyniki potwierdzają kluczową role procesu zapalnego w destabilizacji zmian miazdzycowych i procesie restenozy oraz wskazują na istnienie odczynu zapalnego wywolanego zabiegiem angioplastyki wiencowej. Pacjenci po PTCA z wysokim stezeniem CRP (> 6,3 mg/l) są bardziej zagrozeni ostrym incydentem wiencowym i restenozą, dlatego wymagają szczegolnego nadzoru kardiologicznego w okresie kilkunastu miesiecy po zabiegu w przeciwienstwie do chorych z niskim stezeniem tego markera (CRP < 2,5 mg/l), ktorzy znajdują sie w grupie niskiego ryzyka (OR dla MACE 2,1; OR dla restenozy 2,2). (Folia Cardiol. 2003; 10: 733–742)