ارزیابی تأثیر برنامههای پژوهشی، سازمانهای حفاظتی در توانمندسازی کارکنان

زمینه و هدف: انجام فعالیت‌های پژوهشی بخش گسترده‌ای از وظایف سازمان‌های حفاظتی را تشکیل می‌دهد، نتایج و اثربخشی این فعالیت‌ها برای مدیران سازمان‌های مزبور از اهمیت زیادی برخوردار است؛ همین موضوع زمینة انجام پژوهش بوده و هدف از تحقیق حاضر، ارزیابی اثربخشی برنامه‌های پژوهشی سازمان‌های حفاظتی درتوانمند‌سازی کارکنان است. روش‌شناسی: این تحقیق از لحاظ نوع کاربردی و با روش کمی صورت گرفته است و برای جمع‌آوری اطلاعات از روش اسنادی و اطلاعات کتابخانه‌ای بهره‌گیری شده است. جامعه آماری پژوهش حاضر کارکنان سازمان‌های حفاظتی است. برای انتخاب نمونه از روش تصادفی و با استفاده از جدول مورگان تعداد 132 نفر انتخاب و به منظور کفایت نمونه‌های آماری و افزایش قابلیت تعمیم‌پذیری نتایج تحقیق، این تعداد به 160 نفر افزایش یافت. در این پژوهش از آزمون کلموگروف اسمیرنف برای نرمال و غیرنرمال بودن داده‌ها و از آمار توصیفی مانند میانگین و انحراف استاندارد و از آمار استنباطی، همچون، آزمون ضریب همبستگی پیرسون برای رد یا تأیید فرضیه‌های تحقیق مورد تحلیل قرار گرفته است. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش نشان داد که بین برنامه‌های پژوهشی سازمان‌های حفاظتی و توانمند‌سازی کارکنان ارتباط معناداری وجود دارد. همچنین بین برنامه‌های پژوهشی سازمان‌های حفاظتی و بهبود معیارهای 9 گانه الگوی توانمندساز EFQM در این سازمان ارتباط معنادار وجود دارد؛ بنابراین، بر مبنای دستاوردهای این تحقیق پیشنهاد می‌شود که نخست حمایت از برنامه‌های پژوهشی به‌منظور تدوین و بازنگری مستمر در هدف‌ها و مأموریت‌های سازمان به‌طور جدی پیگیری و اجرا شده و دوم‌ اینکه اولویت‌های پژوهشی متناسب با نقاط قوت و ضعف وضعیت موجود توانمند‌سازی کارکنان به منظور تدوین راهبردهای ارتقا به سمت وضعیت مطلوب تدوین گردد.