عوامل پيشبينیکننده پيامد کوتاهمدت اختلال دوقطبی نوع يک در کودکان و نوجوانان

هدف: هدف پژوهش حاضر شناسايی عوامل جمعيت­شناختی و بالينی پيش­بيني­کننده پيامد کلی اختلال دوقطبی نوع يک در کودکان و نوجوانان در پی‌گيری‌های سه و شش‌ماهه بود. روش: طرح پژوهش از نوع طولی و آينده­نگر بود. 80 کودک و نوجوان بستری در بيمارستان روزبه با تشخيص اختلال دوقطبی نوع يک، به­صورت در دسترس وارد پژوهش شدند. ابزارهای پژوهش هنگام بستری و زمان ترخيص و دو دوره پي­گيری سه و شش­ماهه در مورد آزمودني­ها تکميل شدند؛ پرسش‌نامه داده­های جمعيت‌شناختی، برنامه کودکان برای اختلال­های عاطفی و اسکيزوفرنيا، تشخيص کنونی و طول­عمر (K-SADS-PL)، مقياس نمره‌گذاری شيدايی يانگ (YMRS)، پرسش‌نامه افسردگی کودکان (CDI)، پرسش‌نامه افسردگی بک (BDI) و برداشت کلی بالينی (CGI). ضريب همبستگی پيرسون و تحليل رگرسيون چندمتغيری برای تحليل داده‌‌ها به­کار رفت. يافته‌ها: شدت نشانه‌های شيدايی در پی‌گيری شش‌ماهه با پسربودن (01/0=p) و شدت شيدايی در بدو بستری (04/0=p) همبستگی مثبت داشت. ميزان بازگشت در پی‌گيری شش‌ماهه با وجود روان­پريشی در بدو بستری همبستگی مثبت (05/0>p) داشت. شدت کلی اختلال در ماه ششم با مدت زمانی که از شروع نخسيتن نشانه‌ها تا دريافت درمان روانپزشکی می‌گذشت ارتباط مثبت داشت (03/0=p). نتيجه‌گيری: برخی ويژگی‌های جمعيت­شناختی و بالينی در پيش‌بينی سير بيماری و پاسخ به درمان نقش دارند.