هیدگر و پرسش از بیماری انسانی: چشم اندازی دازین کاوانه

این مقاله، پرسش از طبیعت بیماری انسانی نزد هیدگر با تکیه بر رویکرد دازین­کاوانه در پژوهش­های روانی مورد بررسی قرار می­دهد؛ موضوعی که با وجود اهمیت تاریخی و جایگاه برجسته­ آن در طرح نقش تحلیل وجود انسانی در فهم تجارب آسیب­شناختی، در مقایسه با سایر ابعاد اندیشه­ هیدگر چنان­که باید مورد توجه قرار نگرفته ­است. در این زمینه،‌ ابتدا توضیح داده ­می­شود که چگونه پرسش از طبیعت بیماری به­عنوان امری نقصانی، به­مثابه­ نوعی از محرومیت، ضرورتا با پرسش از سلامتی، به­عنوان وضعیت کمال، و به­تبع آن با نحوه­ خاص وجود انسان به­عنوان عرصه­ گشوده به­­روی جهان مرتبط می­­گردد. پس از آن مسأله­ تحلیل تجارب فردی در صور مختلف بیماری برپایه­ ساختارهای عمومی وجود انسانی همچون زمان­مندی، فضامندی و مانند آن، به­عنوان اساس پژوهش دازین­کاوانه در حوزه­ آسیب­شناسی مدنظر قرار می­گیرد و در پایان، نشان ­داده­ می­شود که چگونه ارائه­ سنگ­محک وضعیت سلامتی در این زمینه و جمع میان مبنا قرارگرفتن کمال گشودگی و آزادی انسانی از سویی و صورت تجربه­ نرمال با نظر به چگونگی تحقق متعارف خصیصه­های بنیادین وجودی از سوی دیگر، مسأله­ساز خواهد بود.