تأثیر کودهای زیستی و پوترسین بر عملکرد دانه و برخی شاخصهای فیزیولوژیکی گندم در سطوح مختلف آبیاری

به‌منظور بررسی تاثیر کودهای زیستی و پوترسین بر عملکرد و برخی صفات گندم در سطوح مختلف آبیاری، آزمایشی به‌صورت فاکتوریل بر پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی در سال‌ زراعی 98-1397 اجرا شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل آبیاری (آبیاری کامل به‌عنوان شاهد، قطع آبیاری در50% مراحل خوشه‌دهی و آبستنی)، کودهای زیستی (عدم کاربرد کودهای زیستی، کاربرد میکوریز، کاربرد توأم سودوموناس و فلاوباکتریوم، کاربرد توأم میکوریز با سودوموناس و فلاوباکتریوم) و محلول‌پاشی پوترسین (محلول‌پاشی با آب به‌عنوان شاهد، 5/0 و یک میلی‌مولار) بودند. مقایسه میانگین‌ها نشان داد که حداکثر محتوای نسبی آب برگ پرچم، شاخص کلروفیل، هدایت روزنه‌ای و عملکرد کوانتومی، در شرایط آبیاری کامل با کاربرد توأم میکوریز با سودوموناس و فلاوباکتریوم و محلول‌پاشی یک میلی‌مولار پوترسین به‌دست آمد. محلول‌پاشی یک میلی‌مولار پوترسین در مقایسه با عدم کاربرد پوترسین، عملکرد دانه را حدود 5/8 درصد افزایش داد. همچنین بالاترین عملکرد دانه (44/799 و 38/746 گرم در مترمربع)، به‌ترتیب با کاربرد توأم سودموناس و فلاوباکتریوم و کاربرد توأم میکوریز با سودموناس و فلاوباکتریوم در شرایط آبیاری کامل و کمترین آن (42/403 گرم در مترمربع) در شرایط قطع آبیاری در آبستنی و عدم کاربرد کودهای زیستی به‌دست آمد. به‌نظر می‌رسد کودهای زیستی و پوترسین می‌تواند به‌دلیل بهبود برخی صفات فیزیولوژیک، عملکرد دانه‌ی گندم را تحت شرایط محدودیت آبی افزایش دهد.