Częstość zaburzeń metabolizmu węglowodanów u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego ocenianymi na podstawie OGTT i HbA1c

WSTĘP. Ryzyko śmiertelności z powodu chorob ukladu sercowo-naczyniowego (CVD) w cukrzycy jest 2–6 krotnie wyzsze niz w podobnej populacji bez zaburzen weglowodanowych. Wśrod pacjentow z potwierdzonym zajeciem naczyn wiencowych odsetek chorych z nierozpoznanymi zaburzeniami gospodarki weglowodanowej wynosi40–70%. Celem badania bylo porownanie zgodności rozpoznan zaburzen weglowodanowych na podstawie zalecen Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) i Miedzynarodowej Komisji Ekspertow (IEC) u chorych z CVD. MATERIAŁ I METODY. Badaniem objeto 140 pacjentow hospitalizowanych z przyczyn sercowo-naczyniowych na oddziale wewnetrznym. Test doustnego obciązenia glukozą wykonywano u osob bez cukrzycy w wywiadzie w 3.–5. dobie hospitalizacji. Stezenie glukozy w 0. i 120. minucie testu badano referencyjną metodąenzymatyczną. Pomiary hemoglobiny glikowanej (HbA1c) opartona zasadach testu immunologicznego metodą turbidymetryczną z wykorzystaniem hamowania aglutynacji. W analizie statystycznej wynikow badan korzystano z metod nieparametrycznych. WYNIKI. Zaburzenia weglowodanowe na podstawie zalecenia PTD wykryto u 47,5% chorych, zaś a na podstawie zalecen IEC— u 62,3%. Wykazano duzy stopien niezgodności rozpoznan opartych na kryteriach PTD i IEC. Wśrod chorych na cukrzyce typu 2 rozpoznaną na podstawie wartości HbA1c u 17,65% glikemia byla prawidlowa, natomiast u 25% chorych na cukrzyce typu 2 rozpoznaną na podstawie zalecen PTD nie rozpoznano zaburzen metabolizmu weglowodanow wedlug oznaczen HbA1c. WNIOSKI. Ze wzgledu na duzą czestośc niezdiagnozowanych zaburzen weglowodanowych u chorych z CVD w tej grupie koniecznejest prowadzenie powszechnej i wczesnej diagnostyki, prewencjii leczenia wspomnianych zaburzen. W przeprowadzonym badaniu stwierdzono duzą niezgodnośc miedzy klasyfikacją IEC i PTDw diagnostyce cukrzycy typu 2 i stanow przedcukrzycowych.