بررسی بی سازمانی اجتماعی و آسیب های اجتماعی در مناطق حاشیه ای استان مازندران

آسیب‌های اجتماعی یکی از مهم‌ترین معضلات جامعه و بخش جدایی‌ناپذیری از زندگی امروزی در مناطق حاشیه‌ای استان مازندران را تشکیل می‌دهند. پژوهش حاضر با هدف بررسی بی‌سازمانی و آسیب‌های اجتماعی در مناطق حاشیه‌ای (۱۹ منطقه آلوده) استان مازندران در سال (۱۳۹۸) انجام شده است. روش پژوهش از نوع پیمایشی و ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه است. جامعه آماری آن به تعداد (۲۰۰۰۰) نفر را تشکیل می‌دهند که با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه‌ای به تعداد (۱۸۹) نفر انتخاب و از روش نمونه‌گیری هدفمند در دسترس استفاده شد. رویکرد کمی پژوهش تلاشی به‌منظور گروه‌بندی آسیب‌ها بر مبنای دسته‌بندی موضوع و همچنین تعیین علل آسیب‌ها می‌باشد؛ همچنین به کمک روش کمی با تحلیل عاملی اکتشافی، مفاهیم شناسایی و مورد آزمون تجربی قرار گرفتند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند از بین متغیرها، «خانواده‌های ازهم‌گسیخته» با ضریب بتای (۲۵۷/۰)، تأثیرگذاری بیشتری از سایر متغیرها داشته است؛ یعنی با کنترل سایر متغیرها، به ازای یک واحد تغییر در پایگاه اقتصادی و اجتماعی، آسیب‌های اجتماعی (۳۹۸/۰) واحد تغییر می‌کند. مقایسه صورت گرفته بین یافته‌های پژوهش و نتایج ادبیات تجربی نشانگر آن است که ساختار مناطق حاشیه‌ای در استان مازندران با وضعیت بی‌سازمانی مواجه­اند و این وضعیت سبب بروز انواع آسیب‌های اجتماعی می‌شود؛ بنابراین به‌منظور برون‌رفت از این آسیب‌ها می‌بایست ریشه بروز این مشکلات را با استفاده از متخصصین مجرب مورد شناسایی قرار داد و ضرورت تغییر رویکرد از اقدامات انتظامی، امنیتی، روان‌شناختی، فردی و فقط مددکارانه به سمت رویکردهای اجتماعی متناسب با هر منطقه به‌شدت احساس می‌شود.