ارزیابی منابع آب حوضه آبریز زاینده رود با استفاده از شاخص های ردپای یکپارچه آب های سطحی و زیرزمینی

به خطر افتادن کیفیت و کمیت منابع آب در سال‌های اخیر، امنیت غذایی، سلامت و گسترش جوامع را به‌ویژه در مناطق خشک و نمیه خشک مورد تهدید قرارداده است. این مطالعه به بررسی توأمان کمیت و کیفیت در منابع آب سطحی و زیرزمینی در بخش های کشاورزی و شرب حوضه آبریز زاینده‌رود، که علاوه بر مخاطرات مناطق خشک فلات مرکزی ایران با حساسیت‌های سیاسی و اجتماعی روبرو است، می‌پردازد. در این تحقیق به کمک شاخص ردپای یکپارچه آب‌های زیرزمینی و همچنین معرفی و توسعه شاخص ردپای یکپارچه آب‌های سطحی برای نخستین بار و با لحاظ کردن استانداردهای شولر و ویلکوکس برای آب‌های شرب و کشاورزی، وضعیت منابع آب در سال‌های آبی 85-1384 و 95-1394 ارزیابی شده‌است. میانگین شاخص ردپای یکپارچه آب زیرزمینی در سال 85-1384 برای مصارف شرب و کشاورزی به ترتیب از 8.9 و 1.3، به 7.3 و 1.1 در سال 95-1394 تقلیل پیدا کرده‌اند. همچنین میانگین شاخص ردپای یکپارچه آب سطحی در سال 85-1384 برای مصارف شرب و کشاورزی به ترتیب 3.8 و 2.4 بدست آمده و در سال 95-1394 به ترتیب به 3.3 و 2 رسیده و بهبود یافته‌اند. هرچند نتایج این دو سال بیانگر بهبود نسبی شرایط منابع آب در حوضه آبریز زاینده‌رود می‌باشند، اما فاصله زیادی به‌ویژه در بخش آب شرب از شرایط مطلوب دارند که نیازمند توجه جدی تصمیم‌گیرندگان و تدوین برنامه‌ای پویا برای توسعه پایدار این حوضه می‌باشد.