Meststofgebruiksruimte in relatie tot opbrengstniveaus, mestsoort en rijenbemesting : Verkenning van equivalente maatregelen met het WOG 2.0 rekenmodel

De verliezen van stikstof (N) naar grond- en oppervlaktewater worden, onder meer, bepaald door de mate waarin de aanvoer van N naar een akker hoger is dan de afvoer van N vanaf die akker. Het verschil tussen die twee hangt af van de hoeveelheid door het gewas onttrokken nutrienten, de hoeveelheid en aard van de gebruikte meststoffen, het tijdstip en de wijze van toediening van meststoffen, het betreffende gewas en de oogstwijze, het bouwplan en de lokale bodem-, weer- en beheeromstandigheden. Om verliezen een bepaald niveau niet te laten overstijgen, zijn gebruiksnormen voor N en fosfaat (P) ingesteld. Die gebruiksnormen zijn in een aantal gevallen lager dan het landbouwkundige advies. Het stelsel van gebruiksnormen gaat uit van min of meer gemiddelde omstandigheden qua bouwplan, wijze van bemesting en opbrengst, en beoogt op een relatief grote ruimtelijke schaal (sector, regio) aan doelen voor N-uitspoeling en P-evenwicht te voldoen. Gebruiksnormen zijn daarom landbouwkundig onnodig streng op het ene bedrijf en milieukundig onvoldoende stringent op het andere bedrijf. In het 5e Actieprogramma Nitraatrichtlijn wordt aan telers de mogelijkheid gegeven zogenaamde equivalente maatregelen te formuleren en te nemen. Dat zijn maatregelen die het mogelijk maken om af te wijken van de generieke gebruiksnormen maar milieukundig een even goed resultaat opleveren. Dit biedt de mogelijkheid om telers te belonen als zij effectieve alternatieve maatregelen nemen.