واکاوی اشعار انقلابی دردیوان فدوی طوفان و صفارزاده

پس از جنگ 1967 و شکست اعراب از اسرائیل، روحیه ی انقلابی در میان شاعران عرب به ویژه فدوی طوقان شعله ور شد. شعر او شعر قیام و انقلاب و مقاومت است. او هموطنانش را به همبستگی و پایداری و جان فشانی در راه وطن دعوت می کند. از آنجا که فدوی شاهد ویرانی و اشغال سرزمین خود بوده است، اندوه فراوانی بر اشعار او حکم فرماست؛ اما با این وجود به آینده ای روشن امیدوار است. صفارزاده نیز در ایران از سلاح برنده ی شعر علیه استبداد، استمداد می جوید و به دستگاه حکومت می تازد و اعلام می دارد که زیر بار ظلم و ستم نخواهد رفت و مردم را به ایستادگی فرا می خواند. در این مقاله با روش مقایسه ای- تحلیلی به بررسی مفاهیم و عناصر مشترک اشعار این دو شاعر انقلابی پرداختیم. مفاهیم شعری مشترک در اشعار این دو شاعر، چشمگیر است. وطن پرستی، دعوت به بیداری، آزادیخواهی، مقاومت و تقدیس شهادت و تعهد اجتماعی از مهمترین مضامین شعری آن دو است. شعر این دو شاعر پارسی و تازی سرشار از سوز و گداز، عشق و دلدادگی، آزادی و استواری و امید به آینده ی روشن است؛ شعری برآمده از احساس زخم دیده و دردکشیده که امید را در مردم زنده می کند و آنان را از خواب غفلت بیدارمی کند.